A Love In An Island Chapter 27

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

                                      A Love In An Island 

Chapter 27

Francis (P.O.V)

"Im here to get you" sabi niya saka hinila ang kamay ko.

"No, ayaw ko!" pagmamatigas ko.

"by hook or by crooks you'll go with me!" sabi niya in a manly manner.

sisigaw pa sana ako ng tulong ng tinakpan niya ang ilong ko ng isang panyo na may masamang amoy dahilan para mawalan ako ng malay.

Nagising ako sa isang kwarto, hindi pamilyar sa akin ang lugar kaya napabalikwas ako. Bababa na sana ako sa kama ng magbukas ang pinto, iniluwa nito ang lalaking may hawak na tray na puno ng mga pagkain. Malapad ang mga ngit nito, napaka amo ng kanyang mukha, it is very ironic to believe that he was my murderer and now my kidnapper.

"Gutom ka na ba mahal ko? " tanong nito sa akin, inilapag niya muna sa mesa na katabi ng kama ang mga pagkain.

"pinagluto kita, alam kong mga paborito mo ito"

" Anong balak mong gawin sa akin?" seryoso kong tanong, pinipilit kong itago ang kabang nararamdaman ko. lumapit ito sa akin saka hinaplos ang mukha ko, umilag ako sa mga kamay niya. Hindi ko siya kilala pero bakit salungat ang nararamdaman ko.

"Wala akong balak na masama sayo, Francis this is me si Evo ang taong minahal mo. " malambing niyang sabi.

" Do you think I would believe that?, look at me? . pano ka nagkagusto sakin?" tanong ko dito.

hindi niya ako pinansin, kinuha niya ang pagkain sa mesa at saka sumandok gamit ang kutsara. Susubuan na sana niya ako ngunit bigla kong tinabig ang kamay niya dahilan para matapon ang pagkaing nasa kutsara. Alam kong nagtitimpi lamang siya sa kung anong nararamdaman niya ngayon. bumuntong hininga na lamang ito saka sumandok uli para isubo sa akin.

"Ano ba!" sigaw ko sa kanya saka muling tinulak ang kamay nito, sa pagkakataong ito hindi lamang ang pagkaing nasa kutsara ang natapon kundi pati narin ang iba pang nasa tray.

"Damn!" sigaw nito saka suntok sa pader na nasa gilid ng ulo ko lamang. napaluha ako sa sobrang takot bumaluktot ako sa dulo ng kama palayo sa kanya.

Nang mapansin niyang natakot ako sa ginawa niya ay agad itong lumapit sa akin.

"I..Im so..sorry Francis, nabigla lang ako" sabi nito saka niyakap ako ng napakahigpit. He was sobbing, I can feel that he was in pain. Pain for everything, I dont have any idea what it was but I know he's desperate.

"Francis wag mo naman akong kalimutan, nahihirapan na ako. gusto ko ng sumuko pero ikaw ang nagpapalakas sa akin, ikaw ang tanging pag asa ko francis. bumalik kana please?, Huwag mo akong pabayaan. lumaban ka francis para sa atin.dahil ako hindi pa sumusuko naniniwala akong maalala mo ang lahat" umiiyak nitong sabi, para siyang bata sa ginagawa niya. hindi ko alam ngunit nagdulot iyon ng sakit sa aking damdamin, bakit ko siya nararamdaman.

Hindi ko alam pero ngayon umiiyak narin ako, naaawa ako sa kanya and at the same time sa sarili ko. Hindi ko maibigay ng bou ang simpatya ko sa kanya dahil wala akong maalala.

Naramdaman ko nalang na kinakapos ako ng hininga, kumikirot ang ulo ko. Nakayakap parin siya sa akin, naramdaman niyang nanginginig ako sa sakit ng ulo.

"Francis?, are okey?" nag aalala niyang tanong.

"Arrgh..." sigaw ko habang hawak hawak ang ulo ko, niyakap niya ako ng mahigpit.  hindi ko alam pero ang sakit sakit ng ulo ko, may mga imahe akong nakikita sa isipan ko. Ang pagbagsak ng eroplano, ang taong nsgligtas sa akin hindi ko maaninag ang mukha ng taong yun. Ang mga halik kasama siya, ang paglaban namin sa mga taong hadlang sa aming pag iibigan. Nakikita ko lahat ng yun sa aking isipan pero wala akong matandaan pero nararamdaman ko.

Ngayon naniniwala na ako na may taong sobra kong minahal bago kinuha sa akin ang aking mga alaala. Sino kaya ang taong yun? hindi ko maaninag ang kanyang mukha. patuloy parin ang pagsakit ng aking ulo, naririnig ko ang ang tawag ng taong kasama ko sa aking pangalan pero hindi ko na magawa pang sumagot dahil tuluyan na akong nawalan ng malay.

Kinaumagahan nagising akong naka unan sa dibdib niya, wala akong maalala sa mga nangyari kagabi. pinagmasdan ko ang taong katabi ko ngayon, napakaamo niya habang natutulog. Kung hindi siya ang totoong nagtangka sa buhay ko sino?, pero siya ang sabi nila Mommy at Daddy na gumawa nun sa akin. Wala namang gagawing hindi maganda sa akin ang aking mga magulang.

Ngayon kailangan kong makaalis at makatakas mula sa kanya. dahan dahan kong inalis ang kamay niya na nakayakap sa akin, pinihit ko ng mahina ang pintuan para hindi niya ako maramdamang tatakas. kinakabahan ako habang pababa na ng hagdan, halos kapusin ako ng hininga dahil sa lakas ng kabog ng puso ko. Nasa main door na ako pero nahirapan akong buksan ito, masyadong matigas ang pagkakasara.

" What are you doing? " narinig kong tanong niya, mas binilisan ko ang pagbukas, mas lalo kong nilakasan ang paghila sa pinto. Ngunit naabutan niya ako bago paman nabuksan ang pintuan.

nagpupumiglas ako para makawala sa pagkakayakap niya.

"leave me alone!" sigaw ko dito.

"Hwag mo akong iwan please!" pagmamakaawa niya sa akin.

"bitawan mo nga ako sabi eh!" muling sigaw ko. ngunit mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"mas lalo mo lang pinapabigat ang kasalanan mo"dagdag ko, ngunit nararamdaman kong hindi niya ako papakawalan, inabot ko ang flower vase na naka patong sa mesang malapit lang din sa amin. Pinalo ko iyon sa ulo niya dahilan para mabasag, sa ginawa ko'y agad niya akong nabitawan.

"Ahhh!" sigaw niya habang namimilipit sa sakit. mabilis akong lumabas ng bahay, ngunit bakit parang ang bigat ng mga paa kong ihakbang palabas ng gate. may kung ano akong nararamdaman na balikan ang taong iniwan kong namimilipit sa sakit.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit nangibabaw ang awa at pag alala ko sa taong iyon, parang hinihila ang mga paa ko pabalik sa kanya.

Binalikan ko siya, nakahilata siya sa sahig. Nasugatan ko siya sa bandang gilid ng kanyang noo.

"I'm sorry I didn't mean it" naiiyak kong sabi, awang awa ako sa kalagayan niya. I helped him stand and walk through his room, pina higa ko siya sa kama, nagpakulo ako ng tubig at naghanap ng malinis na tuwalya. Nang medyo maligamgam na ang pinakuluan kong tubig ang nilinisan ko kaagad ang sugat na nasa noo niya.

"A..ouch" mahina niyang sabi. nagmulat siya ng kanyang mata, sumilay ang tipid na ngiti sa kanyang labi.

"bumalik ka" masaya niyang sabi without even bothering the wounds in his forehead.

"I felt guilty, I can't afford hurting someone" tipid kong sagot.

" dahil mahal mo ako" sagot niya sabay bitiw ng nakakalokong ngiti. I was caught off guard, wala mang maalala ang isip ko pero parang yun yung sinasabi ng puso ko. diniin ko sa sugat niya yung tuwalya kaya napasigaw siya.

"Ahh.. dahan dahan lang please?" reklamo niya habang nagpa-pout ng lips. ang cute niya :)

"uhm, E.evo?" alangang tanong ko.

"Ano yun mahal ko?" malambing niyang sagot.

"Sorry sa ginawa ko" nahihiya kong sabi. Hindi siya sumagot, sumilay sa mga labi nito ang matamis na ngiti. hinawakan niya ang kamay ko at marahang hinalikan.

"Sapat na sa akin na bumalik ka" sabi nito.

Wala man akong naaalala pero ngayon alam kong hindi siya likas na masamang tao, nararamdaman kong katulad ko ay biktima din siya ng pagkakataon.

Nagtagal pa kami ng isang linggo na magkasama, araw-araw niyang pinaparamdam sa akin kung gaano ako ka importante sa kanya. Hindi man ako nagpapahalatang nadadala na ako sa kanya pero kunting-kunti nalang mahuhulog na ako sa bitag niya.

Madaling araw habang mahimbing akong natutulog ay ginising niya ako.

" Bakit?, anong problima?" naguguluhan kong tanong.

" May mga pulis sa labas ng bahay. halika na kailangan nating makatakas" nagmamadali niyang tugon. hinila niya lang ako, Alam kong seryoso siyang hindi magpapahuli sa mga pulis.

Mabilis kaming nakasakay sa kotse niya, sa likod na gate kami dumaan.

"What if sumuko ka nalang?" nag aalala kong sabi.

"No, susuko lamang ako kung kaya mo nang sabihin ang nangyari. kung naaalala mo na ang lahat" seryoso niyang sabi. nagbuntong hininga na lamang ako. nag aalala ako para sa sitwasyon namin lalo na sa kanya.

Akala ko natakasan na namin ang mga pulis na humahabol sa amin ngunit may tatlong pulis mobile car ang mabilis na humahabol sa amin.

"Evo please stop the car!" utos ko dito. natatakot akong mas lalala pa ang lahat pag makipaghabulan pa si Evo sa mga otoridad.

"I said no!" sagot nito. inagaw ko ang manebila sa kanya, dahilan para bahagyang lumihis at magpagiwang giwang ang sasakyan namin. Mabuti nalang at maagap siyang bawiin ang kontrol.

" What the f**k are you doing?" sigaw nito sa akin.

"Im trying to save you!" sigaw na sagot ko dito, umiiyak at natatakot na ako.

"Hindi ko alam pero ngayon natatakot akong may mangyari sa atin. Lalo na sayo Evo!" patuloy ko. ngayon mula sa matigas na aura niya ay naging malambot ang mukha nito.

hinawakan niya ng isang kamay niya ang pisngi ko.

"okey" sabi niya. nagpreno siya , lalabas na sana kami ng bigla na lamang kaming pinaulanan ng putok mula sa mga pulis.

"shit" napamura si Evo saka muling pinaharurot ang sasakyan.

"Why are they shooting us?" gulong gulo kong tanong.

" hindi ko alam, baka shoot to kill ang order para sa akin" sagot nito.

kahit anong bilis ang gawin ni Evo ay masyadong mabilis parin ang humahabol sa amin. muli kaming pinaputukan. nagpagiwang giwang ang aming sasakyan, halatang natamaan ang isang gulong ng kotse.

"pagsinabi kong talon tumalon ka" sabi ni Evo sa akin.

" huh?, bakit?" takot kong tanong.

"Ayaw kong madamay ka, just always remember Francis mahal na mahal kita" sabi niya. mabilis niya akong hinalikan sa labi, medyo napatulala ako. Naaalala ko ang halik na yun. naputol ako sa aking pag iisip ng marinig ang sigaw niya.

"Jump francis jump!" sigaw niya.

"Evo please, I cant leave you now" umiiyak na ako, takot akong iwan siya.

"gawin mo nalang francis please?" umiiyak narin siya.

"go!" sigaw niyang muli, wala akong nagawa kundi ang tumalon.

nagpagulong gulong ako sa damuhan, nagtamo ako ng mga galus at sugat sa katawan.

Nakita kong tuloy tuloy sa mataas na bahagi ng highway ang kotse ni Evo, hanggang sa nahulog ito sa malalim na bahagi ng cliff. parang slow motion ang lahat hanggang sa sumabog ito.

"No!!!!!... Evo!!!" sigaw ko, dahil sa nangyari ay bigla kong naramdaman ang pagkirot ng ulo ko hanggang sa tuluyan na akong nawalan ng malay.

Itutuloy....

A Love In An Island Chapter 26

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.


                                         

                                                

                                                                  A Love In An Island

Chapter 26

Francis (POV)

All is set na para sa hearing, ito din yata ang huling hearing at malalaman na namin ang hatol ng husgado tungkol sa kaso. Nagkakagulo sa labas ng hall of justice building ng dumating kami, napakaraming media ang gustong makakuha ng coverage sa magaganap na hearing.

Tila alam ni Daddy ang mangyayari kaya limang convoy ng sasakyan ang kasama namin, mga body guards ang laman ng convoy. Halos dumugin kami ng press pagdating sa lugar ng paglilitis, halos mahilo ako sa mga tanong ng mga reporters na hindi ko rin alam paano sagutin.

Napapalibutan ako ng mga personal body guards namin kaya hindi halos makalapit ang mga reporters, minadali nila ang paglalakad papasok ng room para maiwasan namin ang media sa labas.

Marami naring tao sa loob ng room, naroon narin ang Judge at ang abogado ng suspek, kung hindi ako nagkakamali naroon narin ang pamilya ng suspek at abogado nito. Nasa piitan pa daw ang suspek at kasulukuyang binabyahe papunta dito. Sa pinakalikod ako ipinwesto no Mommy, sa lugar kung saan hindi ako mastayadong makita.

Hindi nagtagal ay dumating na ang mga pulis dala dala ang suspek na naka orange uniform at naka posas ang mga kamay. pina upo siya sa harapan kung saan nakikita siya ng lahat. Hindi ko alam pero parang wala akong makapang galit sa kanya, Alam kong pinagtangkaan niya ang buhay ko pero bakit wala man lang ni katiting na galit man lang akong nararamdaman?, bagkus may iba akong nararamdaman, parang may kung ano sa suspek na yan na gumugulo sa aking pakiramdam.

Since hindi ko maalala ang lahat, hindi ako pinagsalita bilang witness. Maraming ginawang testigo ang aming kampo na hindi ko rin mawari kung pawang katotohanan lamang ang mga sinasabi. Walang ibang testigo ang humarap pabor sa suspek, walang ibang nagsalita para ipagtanggol ang sarili niya kundi siya din lamang.

Hindi ko alam pero may parang boses sa aking isipan na nagsasabing ipagtanggol ko siya. pero mali eh, ako ang biktima dito at siya ang suspek kaya dapat masaya ako na lamang kami sa kaso. Dumating ang punto na mas lalong dinidiin ng magaling naming abogado ang suspek sanhi ng pagtaas ng boses nito.

"Mahal ko si Francis! hindi ko magagawa yun sa kanya, na frame up ako at yun ang totoo" pagwawala ng suspek.

"Maniwala kayo sa akin!" naiiyak niyang sambit habang pinapakalma siya.

hindi ko alam pero parang may sariling utak ang aking mga paa, napatayo ako at akmang lalakad papunta sa suspek. Nasasaktan akong sinasakdal ang taong nasa harapan, hindi ko alam kung bakit ganun nalang ako naapektohan sa taong iyon.

Naramdaman kong may humila sa kamay ko para akoy tumigil.si Mommy.

"What are you doing francis?" lumingon ako kay mommy saka nag desisyong bumalik, paupo na sana ako ng marinig ko ang pangalan ko.

"Francis? you're here?" -ang suspek.

"Francis mahal kita, sabihin mo sa kanila na wala akong kasalanan! francis sabihin mo!" pagmamakaawa niya sa akin.

Naramdaman ko yung pagkirot ng ulo ko, parang pamilyar sa akin ang boses ng taong ito. boses na may mahalagang parte sa buhay ko, yung ang sinasabi ng pakiramdam ko. Nangingig at namamawis na ako, naguguluhan.

Lumakas ang ingay sa loob ng court room, ang nagmamakaawang boses ng suspek, ang boses ni mommy at ang nagtatalong mga abogado namin.

Bigla nalang kumirot ng pagkasakitsakit ang ulo ko hanggang sa mawalan ako ng malay.

Evo (P.O.V)

Alam kong mahina ang depensa namin sa kaso, inosente ako yun ang tanging alam ko pero sino ang maniniwala sa akin. nadiyan si Daddy at ang aking lolo't lola para damayan ako, magaling ang abogado namin pero mas magaling yung may mga witness kang magpapatunay. kaso wala kaming maiharap na witness na makapagpatunay na inosente ako.

Ginawa ko ang lahat para depensahan ang sarili ko pero walang gustong maniwala. nawawalan na ako ng pag-asa para mapatunayang inosente ako, ngunit sa hindi inaasahang dahilan ay nahagip ng aking mga mata ang taong alam kong makakapagpatunay na inosente ako. Nabuhayan ao ng loob ng makita siya, ang boung akala ko nasa amerika ito at naka-coma.

God! I miss francis so much, gusto ko siyang yakapin ng mahigpit sa pagkakataong iyon. nagbabadyang magwala ang mga luha sa aking mga mata ng makita siya, nakatingin lamang ito sa akin at blangko ang kanyang mga mata, tanging pagkalito lamang ang makikita doon.

"Francis mahal kita, sabihin mo sa kanila na wala akong kasalanan! francis sabihin mo!" sabi ko dito, ngunit wala akong reaksyong nakikita, parang hindi niya ako kilala. kitang kita sa mga mata nito ang takot.

hindi ako sumuko, sigaw parin ako ng sigaw sa pangalan niya kahit na inutusan na ako at ng abogado ko na tumahimik.

"Your honor, the suspect is intimedating my client. My client has a memory loss your honor" sabi ng abogado nila francis, natigil lamang ako ng nagkagulo. nawalan ng malay ang taong mahal ko.

Nagpatuloy ang hearing ngunit parang lutang ang aking isipan. nawalan na ako ng pag asa pang mapawalang sala, mahirap man pero ganito ang sestima sa ating bansa.

Sa wakas nabasa na nga ang sakdal, alam ko na ang kakalabasan ng paglilitis kaya pinikit ko nalamang ang aking mga mata. mahigit tatlumpong taon ang naging sintensya ko, wala akong magawa kundi ang pakawalan ang masagang luha sa aking mga mata.Sinimulan na akong iniskortan ng dalawang pulis, naririnig sa loob ang saya ng kabilang kampo.

"Son?, don't worry we'll file another motion----"

" that's useless dad, hayaan na natin sila" matabang kong sagot sa aking ama. niyakap niya ako.

" Apo?, gagawa kami ng paraan wag kang mag alala" umiiyak na sambit ng lola ko saka ako muling niyakap.

Tuloy tuloy ako sa piitan, malamang ito na yata ang bagong mundo ko. Nakakatakot man mapabilang sa mga pinaka notorious na kriminal sa bansa.

Iba't ibang klase ng ugali ang nasa loob, kailangan kong habaan ang pasensya ko para hindi mapahamak. Isang linggo, isang buwan hanggang sa umabot ako sa loob ng tatlong buwan.

Sa loob ng piitan ay may dalawang gang ang nag iiringan, minabuti kong umiwas sa kahit na sinong gang para hindi mapag initan sa loob. Tatlong araw lang ang nakalipas ng may namatay dito sa loob dahil sa pananaksak, nakakatakot man pero parang walang pakialam ang jail warden sa gang war na nangyayari dito sa loob.

Gabi na pero nanatiling naka dilat parin ang aking mga mata, Laging pumapasok sa aking isipan si Francis. nanlulumo ako sa sinapit ng aming pagmamahalan, Biglang naputol ang aking pag iisip ng marinig ko ang sigawan sa kabilang selda.

"Gising mga kasama, inaatake tayo ng kabilang gang!" sigaw ng isang priso.

biglang nagsitakbuhan ang mga priso, suntukan, saksakan at sigawan ang tanging sumakop sa loob ng piitan. subrang gulo na kaya kailangan kong kumilos para mailigtas ang sarili, mas lalong nagulat ako ng makitang nasusunog narin ang halos kalahati ng kulungan. Dumating ang mga pulis, pinagpapalo at pinagbabaril ng airgun ang ibang hindi maawat. nagkaroon narin ng malawakang evacuation, may mga bus narin na naka antabay sa labas. Isa isa kaming pinasakay habang ang iba ay sinusubukan pang awatin sa loob, medyo malaki narin ang sunog. Hindi na halos makontrol ng mga pulis ang sitwasyon, napansin kong may ibang prisong pumuga mula sa bus.

"pagkakataon ko na ito, ito na siguro ang paraan para maitama ko ang maling nangyari sa akin" sabi ko sa sarili ko. mabilis akong bumaba sa bus, tumakbo ako ng napakabilis palayo sa nasusunog na kulungan. ng matantya kong medyo nakalayo na ako ay nagpahinga muna ako sa isang puno. naalala kong naka orange t-shirt pa ako, mahahalata ako sa aking suot. napansin ko ang isang bahay malapit sa punong pinagpahingaan ko, nakita ko ang sampayan na may mga damit. mabilis akong kumuha ng isang damit na kasya sa akin saka mabilis na umalis.

Una kong pinuntahan ang bahay ko, kumuha ako ng ilang gamit at pera na nasa kwarto, buti nalang hindi nila ginagalaw ang mga gamit ko Ginamit ko ang kotse kong matagal ng hindi ginagalaw, walang ibang nasa isip ko kundi ang taong mahal ko. Bahala na kung ano man ang mangyayari sa akin ang gusto ko lang ay makasama si Francis.

Sinuyod ko ang daan papunta sa bahay nila, hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya pagnakita ako. alam kong hindi niya ako maalala pero gagawin ko ang lahat na bumalik ang mga yun. nagagawa man burahin ng trahedya ang alaala pero hindi ang nararamdaman ng puso. pinarada ko ang kotse dalawang bahay mula sa bahay nila, kailangan kong makapasok sa bakuran nila ng hindi napapansin.

Francis (P.O.V)

Tatlong buwan na ang nakalipas mula ng manalo kami sa kaso, masaya sila Mommy at Daddy dahil sa wakas daw nakamtan na namin ang hustisya. Ngunit iba ang nararamdaman ko, mula ng makulong ang taong nagtangka ng buhay ko ay parang kasama naring nakulong ang pagkatao ko. maraming tanong ang pumapasok sa isipan ko kung ano ba talaga ang buhay ko noon at ano ang koneksyon ko sa taong nagtangka umano sa buhay ko.Lagi kong tinatanong sila Mommy tungkol doon pero tikom ang bibig nila sa bagay na iyon.

"What you don't know wont hurt you, better not know" laging sinasabi ng Daddy ko.

"depriving you from the truth is our way of protecting you son" sabi naman ni Mommy.Mula noon minabuti kong sundin at pagkatiwalaan nalang kung ano ang gusto nila, they're my family after all.

Isang beses noon ay binisita ako ng isang kaibigan, Darcie daw ang pangalan.

"How are you? I know Alex ay este Francis na wala kang natatandaan, but I can assure you na you can count me in, you can trust me"

"Salamat, alam ko na kaibigan kita." sagot ko, nabigla siya

"so you mean, you remem----"

"Nope! its an instinct, nararamdaman ko" butt in ko sa kanya.

"Ah I see" parang disappointed niyang sagot. nasa garden kami sa likod ng bahay nag uusap, hinawakan niya ang dalawang kamay ko at saka nag palinga linga ng ulo sa bawat sulok ng bahay, he did make sure no one would hear what he would going to say.

"May sasabihin sana ako sayo" seryoso niyang sabi, in a low tone but clear.

" wag kang magtiwala at maniwala sa mga taong nakapalibot sayo. sundin mo ang tibok ng puso mo yun ang paraan para malaman mo ang katotohanan"Matalinhaga ang binitawan niyang salita na nakapagpakaba sa akin, matapos noon ay agad naman siyang umalis ng mapansing dumating na sina Mommy at Daddy.

Lagi akong naka tambay sa bahay, gusto ko sanang mamasyal pero isang katirbang gwardya ang nakabuntot sa akin. Mas mabuti pang maglagi nalang sa kwarto ko. madalas naman akong dinadalaw ni Kevin, lagi niyang kinikwento sa akin yung mga masasayang nakaraan daw namin. Wala man akong maalala ay nakikisabay nalang din ako sa kanya, Hindi ko alam kung anong meron sa akin at ganun siya ka tiyagang pagtiisan ang tulad ko.

Nadalaw din ako minsan ng malapit ko daw na kaibigan na si Bianca, ngunit yung mga huling dalaw niya ay nagkataong dumalaw din si kevin. Hindi ko alam na magkakilala pala sila.

" You don't have the right anymore Kevin. remember it was all a deal." boses ni Bianca, papasok na sana ako sa dining hall ng marinig silang seryosong nag uusap.

"Ako parin ang ama ng bata bianca! no matter what, dugo ko yun. kaya hindi mo pweding tanggalin ang karapatan kong maging ama sa bata"-si Kevin.

"Did you really forgot everything?, diba plano nating buntisin mo ako para makuha ko si Evo? sa tingin mo tatanggapin ka no Francis pag nalaman niyang may anak ka sa iba?"

" Kalimutan mo na yung planong yun Bianca for christ sake! marami ng napahamak, matatanggap ako ni Francis kung mahal niya ako. nakokonsensya na ako sa kalagayan ni Evo-----"

"oh hi?, both of you are here good to see you here Bianca and kevin" si Mommy na pababa palang sa hagdan.

Mukhang may bagay silang tinatago sa akin, malalaman ko na sana ang lahat kung hindi lang dumating si Mommy. Sino si Evo? sino siya sa buhay nila at sa buhay ko?.

Ngayon nandito ako sa likod ng bahay sa may hardin namin. gusto kong magrelax sa mga bagay na bumabagabag sa akin, bilanggo ako sa aking nakaraan. Gusto kong lumaya, at ang alam ko lang ay malaman ang boung katotohanan.

Natigil ako sa aking pagmumunimuni ng may marinig akong kaluskos sa pader na natatabunan ng mga halaman. Tumayo ako para suriin ang pinagmulan ng ingay, ngunit nagulat ako ng makita ang taong nasa harapan ko ngayon.

"Francis?" -Ang suspek.

" b..bakit ka nandito? anong gagawin mo sa akin?" kinakabahan kong tanong dito.

"shhsh.. wag kang maingay hindi kita sasaktan, Francis ako ito si Evo" mahinahon niyang sagot na tila tinatantiya niyang hindi ako magpapanic.

"Anong kailangan mo? bakit ka nakalabas sa kulungan?" ngayon ay parang nanginginig na ako, sinasabi ng kutob ko na dapat ko siyang pagkatiwalaan pero sinasalungat ito ng puso ko. paano kung talagang masama siyang tao at may intensyong saktan o patayin ako.

"Im here to get you" sabi niya saka hinila ang kamay ko.

"No, ayaw ko!" pagmamatigas ko.

"by hook or by crooks you'll go with me!" sabi niya in a manly manner.

sisigaw pa sana ako ng tulong ng tinakpan niya ang ilong ko ng isang panyo na may masamang amoy dahilan para mawalan ako ng malay.

Itutuloy......

A Love In An Island Chapter 25

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.


                                           

                                                    A Love In An Island

                                                                   By: Jenysis Aposaga

Chapter 25

Evo (POV)

Nasa hospital na ako ng magising, wala akong ibang inisip kundi si Francis. Babangon sana ako ngunit maraming parte ng katawan ko ay nababalot ng benda. Nakakabit din yung dextrose sa kamay ko.

"Wag ka munang gumalaw anak, sariwa pa ang mga sugat mo"-Si Daddy.

"Dad?, where's Francis, how is he Dad?" nagpapanic kong tanong. Gusto kong malaman ang kalagayan niya.

"Son? siya ay-----"

"Thanks God Evo you are fine. kanina ko lang nalaman ang nangyari kaya I rushed immediately here"-si Bianca. hindi man lamang kumatok.

"Dad?.." balik kong tanong kay Daddy. Hindi ko na nagawa pang pansinin si Bianca.

"It's not the right time for me to tell his situation son. you need to regain your strenght. Iha?, aalis muna ako ikaw na muna bahala kay Evo ok?"

"Don't worry Tito , aalagaan ko si Evo"

"But Dad?.. gusto kong malaman ngayon" giit ko kay Daddy na ngayon ay nakatalikod upang lumabas sa kwarto.

"There's time for everything son." tanging nasabi niya at saka nagpatuloy sa paglalakad. Lalabas na sana si Daddy ng kwarto ng may kumatok sa pintuan. pinagbuksan niya ito, tatlong pulis ang bumungad sa amin.

"dito po ba naka confine si Mr. John Evo Thompson?" tanong ng isang pulis.

"Ako po yun, bakit po?" tanong ko.

"may warrant of arrest po kayo sa kasong attempted murder laban kay Mr. Francis Lopez"

"Teka?, just like Francis my son is also a victim here" bulalas ni Daddy.

"Sa korte na lamang po kayo maghain ng inyong depensa Sir, sa ngayon po ay naka hospital arrest po ang inyong anak. baynte kwatro oras po siya g babantayan ng mga police hanggang sa makalabas siya."

napaluha ako sa nalaman, ako ang dinidiin ngayon sa tangkang pagpatay kay Francis. Nanginginig ako sa

at nanghihina sa mga oras na iyon. gusto kong malaman ang kalagayan ni Francis, pano ko siya maaalagaan kung ako ang tinuturong suspect sa nangyari.

hindi, hindi maaaring ito ang maging dahilan para kami ay muling magkakahiwalay. Napaiyak ako sa inis at galit, hindi ko alam kung sino ang may pasimuno sa nangyari.

Francis(POV)

Walang hanggang kadiliman. ito yung sitwasyon ko ngayon, wala akong maalala kung bakit ako ganito, nakahiga, walang nakikita hindi ko rin maigalaw ang boung katawan ko. At ang pinakamahirap ay hindi  ak makapagsalita. Naririnig kong may mga tao ang labas masok sa lugar kung nasaan ako, minsan may humahawak sa kamay ko minsan naman mga iyak lamang ang naririnig ko.

"Anak?, magpakatatag ka, kailangan mong lumaban anak. Hindi ko kaya ang makitang naghihirap ka anak." boses ng isang babae, hindi ko siya kilala. minsan naririnig ko siyang may mga kausap din. Ang hirap ng sitwasyon ko, nasa gitna ako ng kadiliman at napapalibutan ng mga taong hindi ko kilala. ni hindi ko kilala kung sino ako. napapaiyak ako ng tahimik, alam kong nakikita nila ang mga luhang umaagos sa aking matagal ng nakapikit na mata.

"He could somehow regain his conciousness if he undergo some major operation in his brain. but Mrs. Lopez we don't have enough equipments here in our country. I know a hospital in the state which practise such operation I'll contact them to arrange your Son's trip that is if you are willing to bring him there" boses ng isang lalaki.

"Yes doc, Me and my family is more than willing to take the risk to save my Son's life" sagot nung babae na laging nagbabantay sa akin.

Dumaan ang mga araw na ako ay nasa ganoong sitwasyon parin. naririnig ko lamang ang mga paguusap nila ngunit hindi ko sila nakikita. marami ang dumadalaw sa akin kaso wala akong matandaan na kilala ko sila. isang araw ay naramdaman kong binuhat ako at nilipat sa isang kamang gumagalaw, palagay ko'y dadalhin ako sa malayong lugar. may itinurok sila sa akin dahil nakatulog ako ng mahaba.

Hindi ko alam kung ano na ang pinagagawa nila sa aking katawan. ilang araw lang ang lumipas ng dumating ako sa bagong hospital na nilipatan sa akin ay muli akong tinurukan ng gamot para makatulog ako.

Parang naglakbay ang aking kaluluwa sa kawalan, hindi ko alam kung buhay pa ba ako o patay.

Hindi ko alam kung gaano kahaba ang aking pagtulog, oras,araw, linggo o buwan ba bago ako nagising muli hindi ko alam.

Isang umaga ay nagulat ako ng makaramdam ako ng kati sa batok ko, gumalaw ang kanang kamay ko para kamutin ito.

"Oh my God! thank you Lord, hon?, naigagalaw na ni Francis ang mga kamay niya" bulalas ng babae.

"Salamat naman kung ganun, keep on fighting Son, we're just here for you" sabi ng lalaki.

Sinuri ako ng doktor. Maraming test ang ginawa sa akin bago paman siya nakapag explain sa mga nagbabantay sa akin.

"Your Son's body is accepting the medication positively, be thankful for that successfull operation. He may wake up any moment from now"

"Thank you so much Doc. You dont know how happy we are now. thank you so much" maluha luhang sabi ng babae.

Muli akong nakatulog, Kinabukasan napasigaw ako sa napakaliwanag at nasisilaw ako sa liwanag. Narinig kong nagpanic Muli akong nakatulog, Kinabukasan napasigaw ako sa napakaliwanag at nasisilaw ako sa liwanag. Narinig kong nagpanic ang babaeng nagbabantay sa akin, agad na dumating ang isang doctor at nurse. sinuri nila ulit ako. inilawan ng doctor ang mata ko, medyo masakit parin ang mata ko na parang konektado sa utak ko yung sakit. Hindi naglaon ay parang nasasanay rin ang mga mata ko sa liwanag, may naaninag narin ako ng paunti unti ngunit parang mga anino parin sila sa pananaw ko.

"How is he Doc?" tanong ng babae.

"You dont have to worry Ma'am its normal, his eyes is gaining vissions slowly and its somewhat painful for him because he was in the dark for a longer time"

Tinurukan uli ako ng pampatulog ng nurse, muling naglakbay ang aking balintataw sa aking panaginip. Kinubakasan nagising ako, mas nakikita ko na sila ng malinaw ngayon. Mahimbing ang tulog ng babaeng nagbabantay sa akin ng magising ako. marahil ay napuyat sa pagbabantay sa akin. Tinitigan ko ng mabuti ang babae, nasa mid 30's o 40 kung tignan siya. Maganda siya kahit may edad na halatang sophisticated siyang babae. Nahinto lamang ako sa pagmamasid sa kanya ng may bumukas sa pinto, isang lalaki na sa tansya ko ay mag kasing edad lang din ng babaeng nagbabantay sakin. May pagkain siyang dala, nakita niya akong nakatingin sa kanya.

"Son?" tawag niya sa akin. hindi ko siya makilala o maa-identify manlang. kumunot ang noo ko.

"Nakikita mo ba ako Son?" muli niyang tanong sa akin. mas lumapit ito ng konte sa akin, tumango ako.

Nagising ang babae, nagkatinginan silang dalawa.

"Anak? francis? nakakakita kana? " tanong ng babae sakin. hinawakan niya ako sa aking mukha.

" Sino kayo? , anong nangyari sa akin?" tanong ko sa kanila.

Hindi sila nakapagsalita agad. Napaiyak ang babae sa nasabi ko, niyakap niya ako. Tinawag ng lalaki ang doktor na agad namang dumating.

"He has an amnesia, almost 100% of his memory lost. I can't promise you when will be the exact time he would regain his memory. but if you help him remember it maybe he'll recover from it the soonest"

Isang buwan pa ang itinagal ko sa hospital bago ako tuluyang dinis-charge. Napag alaman kong nasa ibang bansa pala ako, Nasa airport kami ngayon at hinihintay ang aming flight pauwi ng pilipinas.

" Maaalala mo rin lahat anak, ang mahalaga ay ligtas kna ngayon" Sabi ni Mommy sakin. hindi ko man siya naaalala bilang mommy ko pero alam at nararamdaman kong ina ko siya at ganun din si Daddy.

Tinatanong ko sa kanila kung anong nangyari sakin at bakit nagka amnesia ako. Sinabi nilang may nagtangka sa buhay ko, binigay din  sa akin ni Mommy yung larawan ng suspek na nagtangka sa buhay ko.

Hindi ko alam kung bakit ganun nalang ang nararamdaman ko sa tuwing tinititigan ko ang mukhang nasa larawan, parang ang bigat ng pakiramdam ko tuwing nakikita ko yung mukhang yun.

Agad nila akong pinagpahinga ng dumating kami sa bahay dito sa pilipinas. Nagulat lang ako ng paglapag namin sa airport kanina ay halos mapuno ang arrival area ng mga press, di ko halos maisip na ganun ako kasikat dito. Marami akong gustong malaman sa pagkatao ko ngunit sa kalagayan ko ngayon ay halos imposible pang masagot iyon. wala masyadong sinasabi ang pamilya ko tungkol sa aking nakaraan maliban sa taong nagtangka sa buhay ko.

Lagi ding sumasakit ang ulo ko kaya halos araw araw parin akong pinupuntahan ng aming family doctor, magiisang buwan narin ako dito sa bahay ngunit ni minsan hindi ko nagawang lumabas. may mga bumibisita din sa akin na malapit ko daw na kaibigan ngunit hindi ko sila makausap masyado dahil lahat ng sinasabi nila ay hindi ko maalala. Iba din yung nararamdaman ko sa isang kaibigan ko daw na dumalaw sakin na nagngangalang Bianca. hindi ko alam bakit may kakaibang pakiramdam ako sa pagkatao niya, taliwas sa sinasabi niyang malapit ko siyang kaibigan. lagi siya sa bahay kahit buntis ito Dinadalaw din ako ng isang lalaki, Kevin daw ang pangalan, napakabait nito sa akin. palagay ko ay nasa training ito sa isang military. Hindi nga rin ako nakakapagusap ng maayos sa kanya kaya nagkukwento na lamang siya sa mga bagay na pinagsamahan namin.

Ngunit isang bagay lamang ang gusto kong paniwalaaan, lahat sila tinutumbok na yung tao daw sa larawan na binigay ni Mommy ang totoong nagtangka ng buhay ko.

Nagkaroon ng maraming hearing tungkol sa kaso ko, ngunit ni isa sa mga hearing na iyon ay hindi ako nakasama. Ayaw akong isama nila Mommy, ngunit gusto kong makita sa personal ang suspek. Alam kong may mga bagay na hindi lubos sinasabi sa akin ng mga taong nasa paligid ko.

Gusto ko mismong malaman ang katotohanan at hindi umaasa sa mga kwento, hindi ko alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko. pinilit ko si Mommy, nagmakaawa akong isama ako sa hearing at makita at mapakinggan ang totoong nangyari.

"Ok, sa isang kondisyon. Sa likod ka pumwesto at ayaw kong lumapit ka sa suspek. para sa kaligtasan m ito anak kaya dapat ibigay mo ang kooperasyon mo"

itutuloy........

 

A Love In An Island Chapter 24

                                                                                                                                  

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

                                     
                                                    A Love In An Island

                                                   By: Jenysis Aposaga

And I want to express my heartfelt gratitude to Tito Vern for giving me a new Laptop all the way from California. And for making me feel like his own son. To Tito Vern I really appreciate all you did to me.

Chapter 24

Nagising ako sa isang kubo malapit sa dalampasigan, Naramdaman ko parin ang pananakit ng aking katawan at sobrang sakit ng aking ulo. Tumingin ako sa paligid, babangon na sana ako ng marinig ko si Evo.

"Wag ka muna bumangon, mahina ka pa kailangan mo ng sapat na lakas" Inapuhap niya ang noo ko at leeg.

"Mainit ka pa" nag-aalala niyang tugon. Tinanggal ko ang kamay niyang nasa leeg ko pa.

"Wag mo na akong intindihin kaya ko ang sarili ko" seryoso kong sagot. Nagpumilit akong bumangon ngunit natumba ako na agad naman niyang nasalo.

"Kaya pala ah?" nakangiti niyang sabi.

"You are not funny" Sagot ko. umayos ako ng aking tayo. naramdaman kong nagrereklamo na ang tiyan ko dahil sa gutom.

"I know you are hungry. naglakad lakad ako kanina, ito oh may buko at saging, pagtiyagaan muna natin" inabot niya sa ang mga pagkaing dala niya. mataray ko naman itong inabot.

"hindi pa ba naaayos ang sasakyan mo?" tanong ko sa kanya.

"Hindi pa eh..ngayon ko lang kasi yun nasubukang dalhin sa malayong lugar" paliwanag niya.

"Ano ba kasi ang pumasok sa kukute mo at hinayaan mo silang umalis habang wala ako?" singhal ko dito.

"A..eh..gusto kasi kitang masolo Francis" Nahihiya niyang sagot.

"For what?..Don't you ever knew you brought me into trouble?..I'm in hell rigth now." galit kong singhal sa kanya.

"I'm sorry franz, hindi naman ito yung gusto kong mangyari eh"

"Eh ano ba talaga ang gusto mong mangyari?" giit ko.

"Ang makausap ka. I want to fix things up"

"Fixing things?..umaasa ka parin ba ah?..are you still hoping that there would still be an "US". Evo may girlfriend ka, she's not only your girlfriend. She's my bestfriend too. ayaw kong saktan ang damdamin niya at sirain ang pagkakaibigan namin."

"Mahalaga pa ba yun sa nararamdaman natin?" matamalay niyang sagot. Nagkibit balikat na lamang ako at nagpatuloy sa pagkain.

Alam kong nalulungkot at nahihirapan si Evo sa mga ipinapakita ko, ngunit kailangan kong maging matatag at hindi bumigay sa mga nararamdaman ko.

Matapos naming kumain ay agad nitong tinungo ang dagat para maligo. napaka kisig paring tignan ni Evo, inaamin ko na mahal ko parin siya hanggang ngayon ngunit hindi ko kayang makipagsabayan kay Bianca.

Kinuha ko ang ang cellphone ko para ng tulong ngunit naubusan na ito ng baterya. Napansin kong mukhang hindi nag-aalala si Evo sa sitwasyon namin. Pinilit kong bumaba sa kubo at naglakad, nagbabakasakali na may makikita akong taga roon at mahingan ko ng tulong.

"Saan ka?" tanong niya ng mapansin niyang naglalakad ako palayo.

""Maghahanap ako ng tulong!. kung ikaw wala kang balak bumalik ng manila ako meron" galit kong sagot dito. Tumigil siya sa kanyang paglilibang at dali daling sinundan ako.

"Wag mong sabing tangkahin eh, naghanap na ako kanina pero wala akong napala" pangungubinse niya sa akin.

"Wag mo akong gawing tanga!. wala tayo sa isla para hindi makahanap ng mahihingan ng tulong. Evo may mga trabaho akong dapat tapusin dun kaya please lang?' nagpatuloy ako sa paglalakad papasok ng gubat.

"papasukin mo ang gubat mag-isa? di mo ba batid na mag-gagabi na?" pananakot niya sa akin.

"Then what?" singhal ko dito. nagpatuloy ako sa aking paglalakad hanggang inaakyat ko na ang matarik na bahagi ng gubat, madilim na sa mga oras na iyon at nagsimula ng umulan ng malakas.

Bago ako maka punta sa pinakamataas na bahagi ng lugar na iyon, kailangan kong kumapit sa isang naka usling sanga para hilahin ko ang aking sarili pataas. Ngunit sa hindi ko inaasahang pangyayari ay natanggal ang sanga, maagap kong nilipat ang pagkakapit ko sa gahiblang damo.

Alam kong mataas ang bahaging babagsakan ko kung  sakaling bibitaw ako sa aking pagkakakapit. Sana nagpapigil na lamang ako kay Evo, naiinis din naman kasi ako sa kanya dahil hindi man lamang niya ako sinundan. nanganagwit na ang mga kamay at braso ko, gusto ko ng bumitaw. pinikit ko na lamang ang aking mga mata at sa katulad ng lagi kong ginagawa ay hihintayin ang aking kapalaran.

Nabuhayan ako ng loob ng marinig ko ang boses ni Evo, Sinisigaw niya ang pangalan ko.

"Francis!..nasaan ka?!!!" paulit ulit niya iyong sinisigaw.

"E..evo! evo tulungan mo ko dito!"

"Nasan ka?" mabilis niyang sagot. Hindi niya ako madaling makita dahil sa madilim na ang paligid.

"Dito!..dito ako! sundan mo ang boses ko..di ko rin alam kung nasaan ka" naiiyak kong sagot.

"Wait!, alam ko na kung nasan ka"

Naririnig ko na ang mga kaloskus ng mga yapak niya mula sa mga dahong nadadaanan niya. Unting-unti nalang at bibitaw na ako, hindi ko na kaya pang tagalan ang pagkakakapit. Ngunit nahawakan ako kaagad ni Evo bago paman ako nakapagbitaw.

Hinila niya ako palapit sa kanya, ngunit siya naman itong nadulas at hindi na namin pa napaghandaan ang sumunod na nangyari, tuloy-tuloy itong nahulog pababa, halos mag-unahan ang dugo ko pababa sa kumakabog kong dibdib sa takot at pag-alala sa ano mang mangyari sa pagbagsak ng taong mahal ko.

"Evo!!!" napasigaw ako. Dahan-dahan akaong bumaba papunta sa kung saan nahulog si Evo, Hindi ko alam kung saan nangagaling ang lakas at tapang ko mula sa mga oras na iyon. Sigaw ako ng sigaw kung nasaan siya ngunit wala akong marinig, natatakot akong baka natuluyan na siya. Umiiyak akong paikot-ikot, nakagapang sa mga damo umaasang mahahawakan ko siya ngunit bigo ako.

Mga ilang oras din akong nasa ganoong sitwasyon ng may marinig akong umuungol. Sinundan ko ang tinig na iyon hanggang sa nadatnan ko si Evo na nakasalampak sa malaking sanga at namimilipit sa sakit. Agad ko siyang  niyakap.

"Evo?.are you okey?" umiiyak kong tanong. Hindi siya makasagot tanging ungol lamang ang naririnig ko sa kanya, napapaiyak ako sa nakikita ko sa kanya. Napayakap ako ng mahigpit kay Evo, gusto kong kahit papaano'y mabigyan siya ng init mula sa aking katawan at maibsan ang sakit na nararamdaman niya. Ilang minuto din kami sa ganoong sitwasyon ng pinilit ko siyang ibangon, inilalayan ko siya palabas ng gubat pabalik sa kubo malapit sa dalampasigan.

Inihiga ko siya sa kubo, Hinubad ko ang T-shirt ko at hinugasan sa dagat. pinunasan ko ang katawan niya na nababalot ng putik pati na rin ang ilang sugat niya sa katawan. Kinaumagahan ay namimilipit parin sa sakit si Evo sa mga sugat na natamo niya, buti nga lang at puro galos lamang ito ngunit alam kong mahapdi ito.Muli kong pinunasan ang katawan niya para hindi kumapit ang dumi, hindi ko alam kung bakit ko ginagawa iyon basta na lamang kumikilos ang sarili ko para alagaan siya.

"Salamat" bulong niya sa akin.

"Wag kang magpasalamat, kasalanan ko rin naman kasi" mahinaon kong sagot. napangiti siya.

"May nakakatawa ba sa sinabi ko?" nakataas ang kilay ko habang tinatanong siya.

"Wala, may maganda din palang naidulot ang pagkahulog ko kagabi. Ang sarap palang inaalagaan ka" mas lumapad ang pagkakangiti niya. Namula ako sa sinabi niya kaya kailangan kong umakting na naiirita, tinigil ko ang pagpunas sa kanya saka dahan-dahang pinisil ang bahagi kung saan siya may sugat.

"Ahh!" napasigaw siya sa sakit, inaamin kong mahina lang ang pagpisil ko pero di ko inaasahang ganun kasakit ang mararamdaman niya. namimilipit siya sa sakit, kinabahan ako kaya wala akong nagawa kundi yakapin siya ng mahigpit. nabigla ako ng yakapin niya rin ako ng mahigpit at halikan ang aking labi, matagal, mapusok at para siyang uhaw na uhaw sa sensansyong mahalikan ang aking labi. huli na ng mahimasmasan ako, tinulak ko siya ng bahagya.

"I love you, and I miss this badly" naluluha siya habang sinasabi iyon sa akin. Alam kong seryoso siya sa mga katagang namutawi sa kanyang labi.

"Evo?" tanging pangalan niya na lamang ang nasabi ko, nanginginig ako. Kahit hindi ko aminin alam ko na alam niya na mahal ko parin siya.

"Handa akong ipaglaban ang nararamdaman ko sayo, hindi ko na kaya pang pigilan ang nararamdaman ko sayo, ayaw ko ng mawala ka sa buhay ko Francis. mahal kita mahal na mahal" muli niya akong kinulong sa kanyang dibdib.

"Natatakot ako Evo" umiiyak narin ako, tumutulo ang mga naguunahang luha ko sa kanyang dibdib.

"Magtiwala ka sa akin, kahit anong mangyari wag mong ialis sa isip at puso mo na kailanman hindi magbabago ang nararamdaman ko sayo" sagot niya saka hinalikan ang ulo ko.

"Baho mo na!" hirit niya. napatawa ako sa banat niya.

"Kainis!.. yun na yun eh?..maganda na sana ang takbo ng pag-uusap eh?..panira ka talaga ng moment!" natatawa kong sabi.

Nagtagal pa kami ng ilang araw sa lugar na iyon, kapwa kami walang balak umalis at lasapin ang panahong kami lang dalawa tulad nung nasa isla pa kami. Mabilis ding gumaling ang sugat ni Evo kaya nakakasabay ko siya sa paliligo sa dagat, para kaming mga batang naghaharutan sa gilid ng dalampasigan. Natuto kaming manghuli ng isda, manguha ng mga prutas at saging na makikita lamang sa lugar.

"Sana dito nalang tayo hanggang sa pagtanda" sabi niya sa akin habang naka-upo kami sa buhangin at nakaabang sa paglubog ng araw na nilalamon na ng karagatan. nakadagdag sa ganda ng tanawin ang pagmamahalan naming dalawa.

"Sana nga mahal ko" sagot ko sa kanya. Muli niya akong siniil ng halik hanggang sa nauwi sa mainit na pakikipagtalik.

Kinabukasan maaga kaming nagising na dalawa, nanguha kami ng mga tuyong dahong ng niyog para gawing bubung sa kubo na nasira na. Ngunit magtatanghali na ng mapansin naming may tunog ng sasakyan ang papalapit sa kinaroroonan namin.

"Evo? what's that?" tanong ko sa kanya. hinawakan niya ang kamay ko hinila ako papasok sa gubat upang magtago. Nagmasid kami, nakita namin ang dalawang patrol car, bumaba ang mga sakay nito. Unang nakita ko si Bianca kasunod si Darcie. Bumaba din ang mga sakay sa ikalawang patrol car sina Mommy, Kuya at Kevin.

"Evo?, we need to go back to reality" bumitiw ako sa pagkakahawak niya sa akin, dahan-dahan akong tumayo para magpakita ngunit pinigilan niya ako.

"Wait!.." sabi niya.

"Promise me francis we need to figth this?..Kaya kong ipagpalit ang kung ano ang meron ako para sayo" despirado niyang tugon, namumuo ang mga luha sa gilid ng kanyang mata. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kundi ang yapusin siya ng mahigpit at halikan ang mga labi niya. Sabay kaming naglakad papunta sa mga taong naghahanap sa amin.

Mabilis siyang nilapitan ni Bianca at niyakap, Ganun din ako na mabilis niyakap nila Mommy. Wala ang atensyon ko sa kanila kundi sa kung saan si Evo na abala sa pakikipagusap kay Bianca, alam kong wala din ang atensyon nito sa kausap kundi sa akin din. Halata ko kasi na lihim itong napapasulyap sa akin at hindi nakikinig sa kausap.

"I miss you" nahimasmasan lamang ako ng marinig ko iyon.-si Kevin.

"Thank you. akala ko sa baguio ka?" balik tanong ko sa kanya na para bang nakikipag-usap lang ako ng kaswal.

"I file an emergency leave as soon as I heard na nawawala ka" seryoso niyang sagot. Naawa ako kay Kevin ngunit sa mga oras na ito ay hindi ko siya kayang punan dahil kahit ako man ay nahihirapan sa sitwasyon namin ni Evo. Wala sa kahit isa sa kanila ang atensyon ko kundi sa lalaking mahal ko.

"Hindi ka na sana nag-abala pa Kevin, but then salamat sa pag-alala" hinawakan ko ang kamay niya saka pinisil ito yun lamang ang kaya kong gawin. napansin kong nakita ni Evo ang ginwa kong iyon kay Kevin.

Hindi narin namin nagawang makapag-usap at magpaalam dahil sa mga taong nakapalibot sa amin. Nasa kabilang sasakyan siya kasama si Bianca. Ako naman ay kasama sila Mommy,Kuya, Darcie at Kevin. Marami silang tinatanong sa akin ngunit isang tanong isang sagot lang ako kaya minabuti nalang nilang manahimik at bigyan ako ng sapat na panahon para makapagpahinga.

Esinekrito pala nila ang paghahanap sa amin sa publiko, minabuti nilang palabasin na nasa ibang bansa ako at ganun si Evo para hindi mabahiran ng anomang hakahaka ang ulit naming pagkawala. Pagdating ko sa bahay ay agad akong pumanhik sa aking kwarto para maligo. Umupo na muna ako sa kama at parang baliw na nakatulala, si Evo ang laman ng isipan ko at isinisigaw ng puso ko sa mga oras na iyon. naputol lamang iyon ng may kumatok sa pinto.

"Kumain ka muna, nagluto si tita ng mga paborito mo"-si Kevin.

"Salamat, pakilagay nalang muna diyan sa study table" matamlay kong sabi, hindi ko man lang isinaalang-alang si Kevin, gusto kong maging fair sa kanya but hindi yun ang nasa isip at puso ko ngayon. hindi ko kayang makipag-plastikan sa taong walang ginawa kundi ang mahalin ako.

"Kainin mo ito para bumalik yung lakas mo ah?, sige uuwi na muna ako para makapagpahinga ka" tumalikod na siya para lumabas.

"Kevin?" dagliang tawag ko sa kanya. huminto siya, alam kong umiiyak ito sa pagyugyog ng kanyang balikat kahit nakatalikod ito. nagpunas muna ito bago lumingon sa akin.

"Salamat" sabi ko. bumakas sa labi niya ang pilit na ngiti bago tuluyang lumabas ng kwarto. 

Hindi ko halos maintindihan ang sarili ngunit namimis ko na si Evo, parang bumalik lang kasi yung mga panahong nagkahiwalay kami sa isla. Ilang araw muna akong nagpahinga at hindi pumasok sa trabaho. nakakulong lamang ako sa bahay, wala akong ibang inaabangan kundi kung baka nagtext o di kaya tatawag si Evo ngunit wala akong napala sa isang linggong paghihintay. Halos wala na akong balita sa nangyayari sa kompanya at sa mga buhay-buhay ng mga kaibigan ko, masyado akong na preoccupied sa damdamin ko kay Evo. Maging si Kevin ay nasasaktan ko sa hindi ko sinasadyang dahilan. Umaasa ako na mas lalong gagawa ng paraan si Evo para magkita kami at makausap ako dahil sa mga binitawan niyang pangako ngunit parang wala akong naramdamang katuparan doon.

"Best, ready ka na ba?" si Darcie na tumawag sa akin sa skype. Niyaya niya akong dumalo sa isang party, Anonymous ang nakasulat sa invitation card na natanggap niya at gaganapin sa isang sikat na hotel kaya hindi naman kami natakot na baka sindikato ang may pakana. siguro nga lang may nakakaibang tema lang ang party na iyon kaya ganun ang naka sulat sa invitation card.

"Ok ready na ako, maghihintay nalang ako sayo dito ok?" sagot ko. nag-ayos ako ng aking sarili at sinout yung mga damit ko na gawa ng Alejandro's Secret. Hindi naman ako naghintay ng matagal at dumating si Darcie sa Bahay.

Mabilis kaming nakarating sa venue, halatang kilala ng may ari ng party si Darcie at ako dahil nakalagay na sa isang reserved table ang aming mga pangalan na kasali sa mga VIP's na dadalo. huli na ng malaman namin ni Darcie na isang Engagement party ang salo-salong iyon, napansin kong naroon din si Alyson kasama ang pamilya nito nakapagtataka lang dahil parang family reunion lang sila sa dami nila. Nagsimula na nga ang party, nagtaka ako at ang Daddy ni Evo ang nagsimula ng party.

"I, in behalf of my Son. I would like to thank you all for coming, ngayong gabi ay hudyat hindi lamang sa pag-iisang dibdib ng dalawang taong nagmamahalan kundi ang pagiging isa ng aming mga pamilya"  Nanlamig ako sa aking narinig, para akong natutunaw at sinisilaban sa mga dapat ko pang malaman, Napansin kong nakatingin sa akin si Alyson at nakangiting aso ito.

"hindi ko na papatagalin pa ang pagpapakilala sa soon to be couple, My son John Evo Thompson at ang aking soon to be daughter in law Bianca" Lumabas sa likod ng stage ang dalawa at nakahawak kamay pa. Ni hindi ko na marinig pa ang sigabong ng palakpakan, para akong nabingi sa mga nalaman ko. gusto kong maglaho, gusto kong hilingin na sana wala nalang ako sa lugar na iyon. Gusto na sanang dumaloy ng aking luha pero kailangan kong magpakatatag dahil magmukha akong kahiya-hiya sa lahat pag ginawa ko iyon. Napansin kong nakita ako ni Evo mula sa kanyang kinatatayuan, yumuko na lamang ako. Mas lalo kasi akong masasaktan pag nakikita ko siya, naiisip ko lang ang mga ginawa niya sa akin at paglalaro niya sa damdamin ko, palabas nga lang ba talaga ang nangyari sa amin pero bakit hindi ko naramdamang palabas iyon?, ang liit ng tingin ko sa sarili ko sa mga oras na iyon. Isang bakla akong umasa sa isang masayang pag-ibig at makakatagpo ng isang lalaking iibig sa akin katulad ni Evo.

Sinadya ba talaga nilang gawing Anonymous ang invitation card para magmukha akong kaawa-awa sa lahat kung sakaling nasa party na ako?. ang sama-sama niya kung ganun. Abala na sa pagkain ang lahat ng magpaalam ako kay Darcie na pupunta ng comfort room, napansin kong papalapit sa pwesto namin ang dalawa kaya mas binilisan ko ang paglakad para makaiwas.

Matagal ako sa C.R nagtago ako sa isang cubicle at doon binuhos ang sakit na nararamdaman ko. Napansin kong may pumasok.

"Franz?..nandiyan ka ba?" -si Evo.

"Umalis kana!..layuan mo na ako hayup ka" sagot ko, hindi parin ako nagbubukas ng pinto.

"Kausapin mo naman ako oh?, magpapaliwanag ako" binuksan ko ang pinto saka sinampal siya. Hindi siya umilag, tinanggap niya ang lahat ng sampal ko.

"Kulang pa yan..hayup ka!" nanggagalaiti kong sabi.

"Hindi mo manlang sinabi sakin?..para ano to?..para pagmukhain akong kaawa-awa habang ipinapakilala sa boung mundo na ang taong mahal ko na akala ko mahal din ako ay ikakasal na?" Napaluhod ako sa sakit na naramdaman ko, sinikap niyang itayo ako ulit ngunit winaksi ko ang kamay niya.

"I'm sorry Franz, mahal kita ngunit..." nagpigil siya, alam kong umiiyak narin ito.

"ngunit ano?..mas mahal mo si Bianca?" singhal ko sa kanya.

"Oo, dahil babae ako! at dinadala ko ngayon ang magiging anak namin" sagot ni Bianca na ngayon ay papasok narin sa C.R, sinundan niya kami doon.

"Matagal ko ng alam na mahal mo si Evo, My Bestfriend?..no, it's my beastfriend!.. sayang mahalaga ka naman sana sa akin dahil sa mga pinagsamahan natin ngunit traidor ka!" singhal niya sa akin.

"Bianca please?..nag-usap na tayo diba?" pakiusap ni Evo.

"Oo, we've talked but kasama ba ito?"

"Bianca hindi ko sinasadya, wala akong balak agawin siya sayo.."

"Wala?!!! nagawa mo na!! traidor!!" sigaw ni Bianca, hindi ko na nagawa pang taposin ang sasabihin ko sana.

"Umalis kana dito!, layas! bago pa malaman ng boung mundo ang baho mo! alis!!"

Nakikiusap ang mga mata ni Evo sa akin ng papalabas na ako, tuloy-tuloy akong lumabas ng C.R ng hindi man lamang nakatingin sa kahit sino sa kanila. Hinabol ako ni Darcie ngunit mabilis akong nakalabas ng hotel, Magkahalong sakit at pagkabigo ang nasa puso ko.

Dumaan ako sa isang bar na hindi kalayuan sa hotel, kailangan kong magpakalasing. Galit ako kay Evo at awang-awa sa sarili ko dahil sa sinapit ng relasyon naming ni Bianca. Parang juice lang ang pag-inom ko ng alak, sunod-sunod iyon na para bang wala ng bukas.

“Sir?, excuse me po. Magsasara nap o kami” ginising ako ng waiter, hindi ko namalayang nakatulog pala ako. Sinubukan kong tumayo para lumabas ngunit bigo ako natumba ako sa sahig.

“Sir?..parang hindi nap o ninyo kaya may kasama po ba kayo?” tanong ng Waiter.

“Ako na ang bahala sa kanya” boses ng isang lalaki. Tinulungan akong makatayo ng waiter at inalalayan palapit sa lalaki. Gusto kong malaman kung sino siya ngunit masyado ng mabigat ang mga talukap ng aking dalawang mata. tuloy-tuloy ang pagdilim ng aking paningin hanggang sa mawalan ako ng ulirat.

Nahimasmasan ako ng may malamig na bagay ang dumadampi sa mukha ko, minulat ko ang aking mata. Si Evo. Pinupunasan niya ako ng telang binalot niya ng yelo.

“What am I doing here?” gulat ko sabi.

“Dito ka sa Condo ko, lasing ka alam ko. I was uneasy to just let you go outside alone. Ayaw kong mapahamak ka Francis” sagot niya. Bumangon ako ako at itinulak siya.

“Pwede ba?, stop acting as if you care!.. hanggang kalian mo ako sasaktan ah?!!! Hayup ka! Pinagmumukha mo ako tanga Evo. Nasaan na yung mga pangako mo?, akala ko paninindigan mo ako?..” Sigaw ko sa kanya.

“Francis let me explain..”

“Let you explain? For what? For another lies? Evo naghintay ako ng text o tawag mo, But I waited for nothing. And you know what it hurts me the most?.. Seeing you engaged with my bestfriend. Sa harap ko mismo, pinagmukha mo akong kaawa-awa Evo, Alam mong mangyayari yun but you never warned me!!” napapahagulgol ako sa iyak habang sinasabi ang lahat ng dapat kong sabihin sa kanya.

“I’m sorry” mahina niyang tugon. Lumapit ito sa akin para yakapin ako ngunit lumayo ako sa kanya.

“Stay away from me from now own! Don’t you ever dare hurting me again!” huli kong sinabi saka lumabas ng condo niya.

Mabilis akong nakarating sa Condo ko dahil tinawagan ko ang driver ko na sunduin ako, hindi ko na rin kasi kaya pang magdrive.

Masakit ang ulo ko ng magising ako kinaumagahan, marami ang nainum ko gusto ko sanang lumimot ngunit heto na naman nararamdaman ko na naman ang sakit. Kailangan kong puntahan si Bianca, I want to explain my side. Ayaw kong tuluyan niya akong kamuhian. Naligo ako, nag-ayos para puntahan siya sa bahay nila.

Nang dumating ako sa bahay nila ay wala siya doon, sinabi sa akin ng katulong nila na nasa opisina siya ng Daddy niya. Dumiritso ako sa opisina ng Daddy niya. Nasa 20^th floor ang opisina ayon sa receptionist. Kakatok na sana ako ng marinig ko mula sa labas ng pinto ng opisina ang pamilyar na boses.

Si Kevin.

Diniin ko lalo sa pinto ang taenga ko para mapakinggan lalo ang pinag-uusapan nila. Alam kong hindi ako likas na usisero pero malakas ang kutob kong may hindi tama sa mga nangyayari.

“Ang pagbubuntis lamang ni Bianca ang partisipasyon ko dito, kaya labas ako sa anumang mangyari” bulalas ni Kevin.

“Kung may plano kayong pabagsakin ang Alejandro’s Secret nasa inyo na iyon ni Alyson. Basta pangako niyong wag niyo lang sasaktan si Francis!” matigas na tinuran ni Kevin.

“We knew that Kevin, what we want you to do is just keep your mouth shut na ikaw ang ama ng pinagbubuntis ni Bianca, kailangan nating matali si Evo gamit ang batang yan. Sayang ang mamanahin niya kung sakaling magiging Thompson siya” sagot ng babae, pamilyar ang boses niya ngunit hindi ko maalala kung sino.

“Ate Alyson natanggap mo naba yung email ko sayo kahapon?. Yun yung bagong design ng Alejandro’s Secret. Nakuha ko iyon sa files ni Darcie” Si Bianca.

“Well that’s good Bianca, just continue acting that you’re a good friend to them, tingnan natin kung hanggang saan ang aabutin ng A.S dito bansa” Nanginginig ako sa mga natuklasan ko. Wala kaming kaalam-alam na nakikipagsalamuha kami sa mga ahas. Hindi ko lubos maisip na kayang gawin iyon ni Kevin para lang sa pagmamahal niya sa akin. Hindi ko rin lubos maisip na magkadugo ang taong kinamumuhian ko at ang taong tinuri kong tunay na kaibigan. Kailangan kong masabi it okay Evo bago paman mahuli ang lahat. Aatras na sana ako para tunguhin ang elevator ngunit hindi ko akalaing nasa likod ko ang Ama ni Bianca.

“Oh, Alex? You’re here. C’mon inside” yaya niya sa akin. Pipihitin na sana niya ang doorknob ngunit pinigilan ko siya, hindi nila dapat malaman na narinig ko sila.

“No tito, it’s ok. Dadaan sana ako dito but may importante pala akong lakad ngayon maybe next time nalang po. I have to go Tito” paalam ko saka dali-daling tinungo ang Elevator. Nanginginig ako habang nasa loob ng kotse ko. Sinusubukan kong tawagan si Evo ngunit hindi ko siya makontak. Naka-ilang subok na ako bago pa tumunog ang celphone niya.

“Franz, napatawag ka?” masigla niyang sagot.

“Evo we need to talk!” seryoso kong sabi.

“About what?”

“The child, hindi mo anak ang batang nasa sinapupunan ni Bianca Evo”

“Franz?..You’re just being paranoid ok?” hindi siya naniniwala sa sinabi ko.

“papunta ako sa bahay mo, doon tayo mag-usap para maniwala ka” binabaan ko na agad siya ng celphone.

Pagdating ko sa bahay ni Evo ay inaasahan ko ng madilim na dahil hindi narin doon nakatira ang Daddy niya. Sa labas ko nalang ng gate ginarahe ang kotse ko. Pumasok ako sa loob, Binuksan ko lahat ng ilaw sa sala ng bahay. Magdadalawang oras na ngunit wala parin si Evo. Umakyat ako sa kwarto ni Evo, Humiga na muna ako sa kama niya. Hindi ko namalayang nakatulog ako.

Nagising ako ng may marinig akong kalabog sa ibaba ng bahay. Lumabas ako ng kwarto, tiningnan ko kung nandiyan naba si Evo.

“Evo? Ikaw ba yan?” sigaw ko, may naririnig akong kaluskos ngunit hindi ito sinasagot ang tawag ko. Bumaba ako sa sala. May narinig akong ingay sa kusina.

“Evo?” tawag ko ulit. Nanlaki ang dalawang mata ko ng Makita ko ang dalawang lalaking lumabas sa kusina, naka bonnet ang mga ito kaya hindi ko sila mamukhaan. May dalang patalim ang dalawa kaya kinabahan ako. Mabilis akong tumakbo sa itaas ngunit naabutan ako ng isa sa kanila sa hagdan. Hinila niya ako palapit sa kanya saka pinagsusuntok sa mukha. Halos mawalan ako ng ulirat sa sakit. Pinagtutulungan nila akong bugbuging dalawa, halos gumapang ako sa sakit.

“Tigilan niyo siya!.. putang ina niyo!!” galit na sigaw ni Evo. Halos liparin niya ang dalawa sag alit niya. Iniwan ako ng dalawa at saka hinarap si Evo, nakipagbuno ito sa dalawa. Alam kong kaya sila ni Evo ngunit hindi ko inaasahang may isa pang lalaking pumasok, may bitbit itong batuta. Walang kasinglakas niya itong hinampas sa likod ni Evo dahilan para matumba ito sa sahig. Gumapang ako palapit sa kanya.

“E..evo?” naiiyak kong sambit sa pangalan niya.

“Ililigtas kita dito mahal ko” mahina niyang sabi habang hinahawakan siya ng dalawang lalaki, samantalang yung lalaking nakahawak ng batuta ang nakahawak sa akin. Itinaas ng nakahawak sa akin ang ulo ko.

“Please wag niyong gawin yan nagmamakaawa ako” pakiusap ni Evo.

“Pasensya na pare pero sumusunod lang kami sa utos” sagot niya. Pinikit ko na lamang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagpalo sa ulo ko ngunit hindi ko na nararamdaman ang sakit. Wala akong marinig, nakikita ko ang pagsigaw ni Evo lumuluha itong nakatingin sa akin, pilit niyang inaabot ang kamay ko. Nagpupumiglas siya para iligtas ako ngunit wala siyang magawa.

Itutuloy………..