A Love In An Island Chapter 27

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

                                      A Love In An Island 

Chapter 27

Francis (P.O.V)

"Im here to get you" sabi niya saka hinila ang kamay ko.

"No, ayaw ko!" pagmamatigas ko.

"by hook or by crooks you'll go with me!" sabi niya in a manly manner.

sisigaw pa sana ako ng tulong ng tinakpan niya ang ilong ko ng isang panyo na may masamang amoy dahilan para mawalan ako ng malay.

Nagising ako sa isang kwarto, hindi pamilyar sa akin ang lugar kaya napabalikwas ako. Bababa na sana ako sa kama ng magbukas ang pinto, iniluwa nito ang lalaking may hawak na tray na puno ng mga pagkain. Malapad ang mga ngit nito, napaka amo ng kanyang mukha, it is very ironic to believe that he was my murderer and now my kidnapper.

"Gutom ka na ba mahal ko? " tanong nito sa akin, inilapag niya muna sa mesa na katabi ng kama ang mga pagkain.

"pinagluto kita, alam kong mga paborito mo ito"

" Anong balak mong gawin sa akin?" seryoso kong tanong, pinipilit kong itago ang kabang nararamdaman ko. lumapit ito sa akin saka hinaplos ang mukha ko, umilag ako sa mga kamay niya. Hindi ko siya kilala pero bakit salungat ang nararamdaman ko.

"Wala akong balak na masama sayo, Francis this is me si Evo ang taong minahal mo. " malambing niyang sabi.

" Do you think I would believe that?, look at me? . pano ka nagkagusto sakin?" tanong ko dito.

hindi niya ako pinansin, kinuha niya ang pagkain sa mesa at saka sumandok gamit ang kutsara. Susubuan na sana niya ako ngunit bigla kong tinabig ang kamay niya dahilan para matapon ang pagkaing nasa kutsara. Alam kong nagtitimpi lamang siya sa kung anong nararamdaman niya ngayon. bumuntong hininga na lamang ito saka sumandok uli para isubo sa akin.

"Ano ba!" sigaw ko sa kanya saka muling tinulak ang kamay nito, sa pagkakataong ito hindi lamang ang pagkaing nasa kutsara ang natapon kundi pati narin ang iba pang nasa tray.

"Damn!" sigaw nito saka suntok sa pader na nasa gilid ng ulo ko lamang. napaluha ako sa sobrang takot bumaluktot ako sa dulo ng kama palayo sa kanya.

Nang mapansin niyang natakot ako sa ginawa niya ay agad itong lumapit sa akin.

"I..Im so..sorry Francis, nabigla lang ako" sabi nito saka niyakap ako ng napakahigpit. He was sobbing, I can feel that he was in pain. Pain for everything, I dont have any idea what it was but I know he's desperate.

"Francis wag mo naman akong kalimutan, nahihirapan na ako. gusto ko ng sumuko pero ikaw ang nagpapalakas sa akin, ikaw ang tanging pag asa ko francis. bumalik kana please?, Huwag mo akong pabayaan. lumaban ka francis para sa atin.dahil ako hindi pa sumusuko naniniwala akong maalala mo ang lahat" umiiyak nitong sabi, para siyang bata sa ginagawa niya. hindi ko alam ngunit nagdulot iyon ng sakit sa aking damdamin, bakit ko siya nararamdaman.

Hindi ko alam pero ngayon umiiyak narin ako, naaawa ako sa kanya and at the same time sa sarili ko. Hindi ko maibigay ng bou ang simpatya ko sa kanya dahil wala akong maalala.

Naramdaman ko nalang na kinakapos ako ng hininga, kumikirot ang ulo ko. Nakayakap parin siya sa akin, naramdaman niyang nanginginig ako sa sakit ng ulo.

"Francis?, are okey?" nag aalala niyang tanong.

"Arrgh..." sigaw ko habang hawak hawak ang ulo ko, niyakap niya ako ng mahigpit.  hindi ko alam pero ang sakit sakit ng ulo ko, may mga imahe akong nakikita sa isipan ko. Ang pagbagsak ng eroplano, ang taong nsgligtas sa akin hindi ko maaninag ang mukha ng taong yun. Ang mga halik kasama siya, ang paglaban namin sa mga taong hadlang sa aming pag iibigan. Nakikita ko lahat ng yun sa aking isipan pero wala akong matandaan pero nararamdaman ko.

Ngayon naniniwala na ako na may taong sobra kong minahal bago kinuha sa akin ang aking mga alaala. Sino kaya ang taong yun? hindi ko maaninag ang kanyang mukha. patuloy parin ang pagsakit ng aking ulo, naririnig ko ang ang tawag ng taong kasama ko sa aking pangalan pero hindi ko na magawa pang sumagot dahil tuluyan na akong nawalan ng malay.

Kinaumagahan nagising akong naka unan sa dibdib niya, wala akong maalala sa mga nangyari kagabi. pinagmasdan ko ang taong katabi ko ngayon, napakaamo niya habang natutulog. Kung hindi siya ang totoong nagtangka sa buhay ko sino?, pero siya ang sabi nila Mommy at Daddy na gumawa nun sa akin. Wala namang gagawing hindi maganda sa akin ang aking mga magulang.

Ngayon kailangan kong makaalis at makatakas mula sa kanya. dahan dahan kong inalis ang kamay niya na nakayakap sa akin, pinihit ko ng mahina ang pintuan para hindi niya ako maramdamang tatakas. kinakabahan ako habang pababa na ng hagdan, halos kapusin ako ng hininga dahil sa lakas ng kabog ng puso ko. Nasa main door na ako pero nahirapan akong buksan ito, masyadong matigas ang pagkakasara.

" What are you doing? " narinig kong tanong niya, mas binilisan ko ang pagbukas, mas lalo kong nilakasan ang paghila sa pinto. Ngunit naabutan niya ako bago paman nabuksan ang pintuan.

nagpupumiglas ako para makawala sa pagkakayakap niya.

"leave me alone!" sigaw ko dito.

"Hwag mo akong iwan please!" pagmamakaawa niya sa akin.

"bitawan mo nga ako sabi eh!" muling sigaw ko. ngunit mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"mas lalo mo lang pinapabigat ang kasalanan mo"dagdag ko, ngunit nararamdaman kong hindi niya ako papakawalan, inabot ko ang flower vase na naka patong sa mesang malapit lang din sa amin. Pinalo ko iyon sa ulo niya dahilan para mabasag, sa ginawa ko'y agad niya akong nabitawan.

"Ahhh!" sigaw niya habang namimilipit sa sakit. mabilis akong lumabas ng bahay, ngunit bakit parang ang bigat ng mga paa kong ihakbang palabas ng gate. may kung ano akong nararamdaman na balikan ang taong iniwan kong namimilipit sa sakit.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit nangibabaw ang awa at pag alala ko sa taong iyon, parang hinihila ang mga paa ko pabalik sa kanya.

Binalikan ko siya, nakahilata siya sa sahig. Nasugatan ko siya sa bandang gilid ng kanyang noo.

"I'm sorry I didn't mean it" naiiyak kong sabi, awang awa ako sa kalagayan niya. I helped him stand and walk through his room, pina higa ko siya sa kama, nagpakulo ako ng tubig at naghanap ng malinis na tuwalya. Nang medyo maligamgam na ang pinakuluan kong tubig ang nilinisan ko kaagad ang sugat na nasa noo niya.

"A..ouch" mahina niyang sabi. nagmulat siya ng kanyang mata, sumilay ang tipid na ngiti sa kanyang labi.

"bumalik ka" masaya niyang sabi without even bothering the wounds in his forehead.

"I felt guilty, I can't afford hurting someone" tipid kong sagot.

" dahil mahal mo ako" sagot niya sabay bitiw ng nakakalokong ngiti. I was caught off guard, wala mang maalala ang isip ko pero parang yun yung sinasabi ng puso ko. diniin ko sa sugat niya yung tuwalya kaya napasigaw siya.

"Ahh.. dahan dahan lang please?" reklamo niya habang nagpa-pout ng lips. ang cute niya :)

"uhm, E.evo?" alangang tanong ko.

"Ano yun mahal ko?" malambing niyang sagot.

"Sorry sa ginawa ko" nahihiya kong sabi. Hindi siya sumagot, sumilay sa mga labi nito ang matamis na ngiti. hinawakan niya ang kamay ko at marahang hinalikan.

"Sapat na sa akin na bumalik ka" sabi nito.

Wala man akong naaalala pero ngayon alam kong hindi siya likas na masamang tao, nararamdaman kong katulad ko ay biktima din siya ng pagkakataon.

Nagtagal pa kami ng isang linggo na magkasama, araw-araw niyang pinaparamdam sa akin kung gaano ako ka importante sa kanya. Hindi man ako nagpapahalatang nadadala na ako sa kanya pero kunting-kunti nalang mahuhulog na ako sa bitag niya.

Madaling araw habang mahimbing akong natutulog ay ginising niya ako.

" Bakit?, anong problima?" naguguluhan kong tanong.

" May mga pulis sa labas ng bahay. halika na kailangan nating makatakas" nagmamadali niyang tugon. hinila niya lang ako, Alam kong seryoso siyang hindi magpapahuli sa mga pulis.

Mabilis kaming nakasakay sa kotse niya, sa likod na gate kami dumaan.

"What if sumuko ka nalang?" nag aalala kong sabi.

"No, susuko lamang ako kung kaya mo nang sabihin ang nangyari. kung naaalala mo na ang lahat" seryoso niyang sabi. nagbuntong hininga na lamang ako. nag aalala ako para sa sitwasyon namin lalo na sa kanya.

Akala ko natakasan na namin ang mga pulis na humahabol sa amin ngunit may tatlong pulis mobile car ang mabilis na humahabol sa amin.

"Evo please stop the car!" utos ko dito. natatakot akong mas lalala pa ang lahat pag makipaghabulan pa si Evo sa mga otoridad.

"I said no!" sagot nito. inagaw ko ang manebila sa kanya, dahilan para bahagyang lumihis at magpagiwang giwang ang sasakyan namin. Mabuti nalang at maagap siyang bawiin ang kontrol.

" What the f**k are you doing?" sigaw nito sa akin.

"Im trying to save you!" sigaw na sagot ko dito, umiiyak at natatakot na ako.

"Hindi ko alam pero ngayon natatakot akong may mangyari sa atin. Lalo na sayo Evo!" patuloy ko. ngayon mula sa matigas na aura niya ay naging malambot ang mukha nito.

hinawakan niya ng isang kamay niya ang pisngi ko.

"okey" sabi niya. nagpreno siya , lalabas na sana kami ng bigla na lamang kaming pinaulanan ng putok mula sa mga pulis.

"shit" napamura si Evo saka muling pinaharurot ang sasakyan.

"Why are they shooting us?" gulong gulo kong tanong.

" hindi ko alam, baka shoot to kill ang order para sa akin" sagot nito.

kahit anong bilis ang gawin ni Evo ay masyadong mabilis parin ang humahabol sa amin. muli kaming pinaputukan. nagpagiwang giwang ang aming sasakyan, halatang natamaan ang isang gulong ng kotse.

"pagsinabi kong talon tumalon ka" sabi ni Evo sa akin.

" huh?, bakit?" takot kong tanong.

"Ayaw kong madamay ka, just always remember Francis mahal na mahal kita" sabi niya. mabilis niya akong hinalikan sa labi, medyo napatulala ako. Naaalala ko ang halik na yun. naputol ako sa aking pag iisip ng marinig ang sigaw niya.

"Jump francis jump!" sigaw niya.

"Evo please, I cant leave you now" umiiyak na ako, takot akong iwan siya.

"gawin mo nalang francis please?" umiiyak narin siya.

"go!" sigaw niyang muli, wala akong nagawa kundi ang tumalon.

nagpagulong gulong ako sa damuhan, nagtamo ako ng mga galus at sugat sa katawan.

Nakita kong tuloy tuloy sa mataas na bahagi ng highway ang kotse ni Evo, hanggang sa nahulog ito sa malalim na bahagi ng cliff. parang slow motion ang lahat hanggang sa sumabog ito.

"No!!!!!... Evo!!!" sigaw ko, dahil sa nangyari ay bigla kong naramdaman ang pagkirot ng ulo ko hanggang sa tuluyan na akong nawalan ng malay.

Itutuloy....

A Love In An Island Chapter 26

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.


                                         

                                                

                                                                  A Love In An Island

Chapter 26

Francis (POV)

All is set na para sa hearing, ito din yata ang huling hearing at malalaman na namin ang hatol ng husgado tungkol sa kaso. Nagkakagulo sa labas ng hall of justice building ng dumating kami, napakaraming media ang gustong makakuha ng coverage sa magaganap na hearing.

Tila alam ni Daddy ang mangyayari kaya limang convoy ng sasakyan ang kasama namin, mga body guards ang laman ng convoy. Halos dumugin kami ng press pagdating sa lugar ng paglilitis, halos mahilo ako sa mga tanong ng mga reporters na hindi ko rin alam paano sagutin.

Napapalibutan ako ng mga personal body guards namin kaya hindi halos makalapit ang mga reporters, minadali nila ang paglalakad papasok ng room para maiwasan namin ang media sa labas.

Marami naring tao sa loob ng room, naroon narin ang Judge at ang abogado ng suspek, kung hindi ako nagkakamali naroon narin ang pamilya ng suspek at abogado nito. Nasa piitan pa daw ang suspek at kasulukuyang binabyahe papunta dito. Sa pinakalikod ako ipinwesto no Mommy, sa lugar kung saan hindi ako mastayadong makita.

Hindi nagtagal ay dumating na ang mga pulis dala dala ang suspek na naka orange uniform at naka posas ang mga kamay. pina upo siya sa harapan kung saan nakikita siya ng lahat. Hindi ko alam pero parang wala akong makapang galit sa kanya, Alam kong pinagtangkaan niya ang buhay ko pero bakit wala man lang ni katiting na galit man lang akong nararamdaman?, bagkus may iba akong nararamdaman, parang may kung ano sa suspek na yan na gumugulo sa aking pakiramdam.

Since hindi ko maalala ang lahat, hindi ako pinagsalita bilang witness. Maraming ginawang testigo ang aming kampo na hindi ko rin mawari kung pawang katotohanan lamang ang mga sinasabi. Walang ibang testigo ang humarap pabor sa suspek, walang ibang nagsalita para ipagtanggol ang sarili niya kundi siya din lamang.

Hindi ko alam pero may parang boses sa aking isipan na nagsasabing ipagtanggol ko siya. pero mali eh, ako ang biktima dito at siya ang suspek kaya dapat masaya ako na lamang kami sa kaso. Dumating ang punto na mas lalong dinidiin ng magaling naming abogado ang suspek sanhi ng pagtaas ng boses nito.

"Mahal ko si Francis! hindi ko magagawa yun sa kanya, na frame up ako at yun ang totoo" pagwawala ng suspek.

"Maniwala kayo sa akin!" naiiyak niyang sambit habang pinapakalma siya.

hindi ko alam pero parang may sariling utak ang aking mga paa, napatayo ako at akmang lalakad papunta sa suspek. Nasasaktan akong sinasakdal ang taong nasa harapan, hindi ko alam kung bakit ganun nalang ako naapektohan sa taong iyon.

Naramdaman kong may humila sa kamay ko para akoy tumigil.si Mommy.

"What are you doing francis?" lumingon ako kay mommy saka nag desisyong bumalik, paupo na sana ako ng marinig ko ang pangalan ko.

"Francis? you're here?" -ang suspek.

"Francis mahal kita, sabihin mo sa kanila na wala akong kasalanan! francis sabihin mo!" pagmamakaawa niya sa akin.

Naramdaman ko yung pagkirot ng ulo ko, parang pamilyar sa akin ang boses ng taong ito. boses na may mahalagang parte sa buhay ko, yung ang sinasabi ng pakiramdam ko. Nangingig at namamawis na ako, naguguluhan.

Lumakas ang ingay sa loob ng court room, ang nagmamakaawang boses ng suspek, ang boses ni mommy at ang nagtatalong mga abogado namin.

Bigla nalang kumirot ng pagkasakitsakit ang ulo ko hanggang sa mawalan ako ng malay.

Evo (P.O.V)

Alam kong mahina ang depensa namin sa kaso, inosente ako yun ang tanging alam ko pero sino ang maniniwala sa akin. nadiyan si Daddy at ang aking lolo't lola para damayan ako, magaling ang abogado namin pero mas magaling yung may mga witness kang magpapatunay. kaso wala kaming maiharap na witness na makapagpatunay na inosente ako.

Ginawa ko ang lahat para depensahan ang sarili ko pero walang gustong maniwala. nawawalan na ako ng pag-asa para mapatunayang inosente ako, ngunit sa hindi inaasahang dahilan ay nahagip ng aking mga mata ang taong alam kong makakapagpatunay na inosente ako. Nabuhayan ao ng loob ng makita siya, ang boung akala ko nasa amerika ito at naka-coma.

God! I miss francis so much, gusto ko siyang yakapin ng mahigpit sa pagkakataong iyon. nagbabadyang magwala ang mga luha sa aking mga mata ng makita siya, nakatingin lamang ito sa akin at blangko ang kanyang mga mata, tanging pagkalito lamang ang makikita doon.

"Francis mahal kita, sabihin mo sa kanila na wala akong kasalanan! francis sabihin mo!" sabi ko dito, ngunit wala akong reaksyong nakikita, parang hindi niya ako kilala. kitang kita sa mga mata nito ang takot.

hindi ako sumuko, sigaw parin ako ng sigaw sa pangalan niya kahit na inutusan na ako at ng abogado ko na tumahimik.

"Your honor, the suspect is intimedating my client. My client has a memory loss your honor" sabi ng abogado nila francis, natigil lamang ako ng nagkagulo. nawalan ng malay ang taong mahal ko.

Nagpatuloy ang hearing ngunit parang lutang ang aking isipan. nawalan na ako ng pag asa pang mapawalang sala, mahirap man pero ganito ang sestima sa ating bansa.

Sa wakas nabasa na nga ang sakdal, alam ko na ang kakalabasan ng paglilitis kaya pinikit ko nalamang ang aking mga mata. mahigit tatlumpong taon ang naging sintensya ko, wala akong magawa kundi ang pakawalan ang masagang luha sa aking mga mata.Sinimulan na akong iniskortan ng dalawang pulis, naririnig sa loob ang saya ng kabilang kampo.

"Son?, don't worry we'll file another motion----"

" that's useless dad, hayaan na natin sila" matabang kong sagot sa aking ama. niyakap niya ako.

" Apo?, gagawa kami ng paraan wag kang mag alala" umiiyak na sambit ng lola ko saka ako muling niyakap.

Tuloy tuloy ako sa piitan, malamang ito na yata ang bagong mundo ko. Nakakatakot man mapabilang sa mga pinaka notorious na kriminal sa bansa.

Iba't ibang klase ng ugali ang nasa loob, kailangan kong habaan ang pasensya ko para hindi mapahamak. Isang linggo, isang buwan hanggang sa umabot ako sa loob ng tatlong buwan.

Sa loob ng piitan ay may dalawang gang ang nag iiringan, minabuti kong umiwas sa kahit na sinong gang para hindi mapag initan sa loob. Tatlong araw lang ang nakalipas ng may namatay dito sa loob dahil sa pananaksak, nakakatakot man pero parang walang pakialam ang jail warden sa gang war na nangyayari dito sa loob.

Gabi na pero nanatiling naka dilat parin ang aking mga mata, Laging pumapasok sa aking isipan si Francis. nanlulumo ako sa sinapit ng aming pagmamahalan, Biglang naputol ang aking pag iisip ng marinig ko ang sigawan sa kabilang selda.

"Gising mga kasama, inaatake tayo ng kabilang gang!" sigaw ng isang priso.

biglang nagsitakbuhan ang mga priso, suntukan, saksakan at sigawan ang tanging sumakop sa loob ng piitan. subrang gulo na kaya kailangan kong kumilos para mailigtas ang sarili, mas lalong nagulat ako ng makitang nasusunog narin ang halos kalahati ng kulungan. Dumating ang mga pulis, pinagpapalo at pinagbabaril ng airgun ang ibang hindi maawat. nagkaroon narin ng malawakang evacuation, may mga bus narin na naka antabay sa labas. Isa isa kaming pinasakay habang ang iba ay sinusubukan pang awatin sa loob, medyo malaki narin ang sunog. Hindi na halos makontrol ng mga pulis ang sitwasyon, napansin kong may ibang prisong pumuga mula sa bus.

"pagkakataon ko na ito, ito na siguro ang paraan para maitama ko ang maling nangyari sa akin" sabi ko sa sarili ko. mabilis akong bumaba sa bus, tumakbo ako ng napakabilis palayo sa nasusunog na kulungan. ng matantya kong medyo nakalayo na ako ay nagpahinga muna ako sa isang puno. naalala kong naka orange t-shirt pa ako, mahahalata ako sa aking suot. napansin ko ang isang bahay malapit sa punong pinagpahingaan ko, nakita ko ang sampayan na may mga damit. mabilis akong kumuha ng isang damit na kasya sa akin saka mabilis na umalis.

Una kong pinuntahan ang bahay ko, kumuha ako ng ilang gamit at pera na nasa kwarto, buti nalang hindi nila ginagalaw ang mga gamit ko Ginamit ko ang kotse kong matagal ng hindi ginagalaw, walang ibang nasa isip ko kundi ang taong mahal ko. Bahala na kung ano man ang mangyayari sa akin ang gusto ko lang ay makasama si Francis.

Sinuyod ko ang daan papunta sa bahay nila, hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya pagnakita ako. alam kong hindi niya ako maalala pero gagawin ko ang lahat na bumalik ang mga yun. nagagawa man burahin ng trahedya ang alaala pero hindi ang nararamdaman ng puso. pinarada ko ang kotse dalawang bahay mula sa bahay nila, kailangan kong makapasok sa bakuran nila ng hindi napapansin.

Francis (P.O.V)

Tatlong buwan na ang nakalipas mula ng manalo kami sa kaso, masaya sila Mommy at Daddy dahil sa wakas daw nakamtan na namin ang hustisya. Ngunit iba ang nararamdaman ko, mula ng makulong ang taong nagtangka ng buhay ko ay parang kasama naring nakulong ang pagkatao ko. maraming tanong ang pumapasok sa isipan ko kung ano ba talaga ang buhay ko noon at ano ang koneksyon ko sa taong nagtangka umano sa buhay ko.Lagi kong tinatanong sila Mommy tungkol doon pero tikom ang bibig nila sa bagay na iyon.

"What you don't know wont hurt you, better not know" laging sinasabi ng Daddy ko.

"depriving you from the truth is our way of protecting you son" sabi naman ni Mommy.Mula noon minabuti kong sundin at pagkatiwalaan nalang kung ano ang gusto nila, they're my family after all.

Isang beses noon ay binisita ako ng isang kaibigan, Darcie daw ang pangalan.

"How are you? I know Alex ay este Francis na wala kang natatandaan, but I can assure you na you can count me in, you can trust me"

"Salamat, alam ko na kaibigan kita." sagot ko, nabigla siya

"so you mean, you remem----"

"Nope! its an instinct, nararamdaman ko" butt in ko sa kanya.

"Ah I see" parang disappointed niyang sagot. nasa garden kami sa likod ng bahay nag uusap, hinawakan niya ang dalawang kamay ko at saka nag palinga linga ng ulo sa bawat sulok ng bahay, he did make sure no one would hear what he would going to say.

"May sasabihin sana ako sayo" seryoso niyang sabi, in a low tone but clear.

" wag kang magtiwala at maniwala sa mga taong nakapalibot sayo. sundin mo ang tibok ng puso mo yun ang paraan para malaman mo ang katotohanan"Matalinhaga ang binitawan niyang salita na nakapagpakaba sa akin, matapos noon ay agad naman siyang umalis ng mapansing dumating na sina Mommy at Daddy.

Lagi akong naka tambay sa bahay, gusto ko sanang mamasyal pero isang katirbang gwardya ang nakabuntot sa akin. Mas mabuti pang maglagi nalang sa kwarto ko. madalas naman akong dinadalaw ni Kevin, lagi niyang kinikwento sa akin yung mga masasayang nakaraan daw namin. Wala man akong maalala ay nakikisabay nalang din ako sa kanya, Hindi ko alam kung anong meron sa akin at ganun siya ka tiyagang pagtiisan ang tulad ko.

Nadalaw din ako minsan ng malapit ko daw na kaibigan na si Bianca, ngunit yung mga huling dalaw niya ay nagkataong dumalaw din si kevin. Hindi ko alam na magkakilala pala sila.

" You don't have the right anymore Kevin. remember it was all a deal." boses ni Bianca, papasok na sana ako sa dining hall ng marinig silang seryosong nag uusap.

"Ako parin ang ama ng bata bianca! no matter what, dugo ko yun. kaya hindi mo pweding tanggalin ang karapatan kong maging ama sa bata"-si Kevin.

"Did you really forgot everything?, diba plano nating buntisin mo ako para makuha ko si Evo? sa tingin mo tatanggapin ka no Francis pag nalaman niyang may anak ka sa iba?"

" Kalimutan mo na yung planong yun Bianca for christ sake! marami ng napahamak, matatanggap ako ni Francis kung mahal niya ako. nakokonsensya na ako sa kalagayan ni Evo-----"

"oh hi?, both of you are here good to see you here Bianca and kevin" si Mommy na pababa palang sa hagdan.

Mukhang may bagay silang tinatago sa akin, malalaman ko na sana ang lahat kung hindi lang dumating si Mommy. Sino si Evo? sino siya sa buhay nila at sa buhay ko?.

Ngayon nandito ako sa likod ng bahay sa may hardin namin. gusto kong magrelax sa mga bagay na bumabagabag sa akin, bilanggo ako sa aking nakaraan. Gusto kong lumaya, at ang alam ko lang ay malaman ang boung katotohanan.

Natigil ako sa aking pagmumunimuni ng may marinig akong kaluskos sa pader na natatabunan ng mga halaman. Tumayo ako para suriin ang pinagmulan ng ingay, ngunit nagulat ako ng makita ang taong nasa harapan ko ngayon.

"Francis?" -Ang suspek.

" b..bakit ka nandito? anong gagawin mo sa akin?" kinakabahan kong tanong dito.

"shhsh.. wag kang maingay hindi kita sasaktan, Francis ako ito si Evo" mahinahon niyang sagot na tila tinatantiya niyang hindi ako magpapanic.

"Anong kailangan mo? bakit ka nakalabas sa kulungan?" ngayon ay parang nanginginig na ako, sinasabi ng kutob ko na dapat ko siyang pagkatiwalaan pero sinasalungat ito ng puso ko. paano kung talagang masama siyang tao at may intensyong saktan o patayin ako.

"Im here to get you" sabi niya saka hinila ang kamay ko.

"No, ayaw ko!" pagmamatigas ko.

"by hook or by crooks you'll go with me!" sabi niya in a manly manner.

sisigaw pa sana ako ng tulong ng tinakpan niya ang ilong ko ng isang panyo na may masamang amoy dahilan para mawalan ako ng malay.

Itutuloy......

A Love In An Island Chapter 25

Ito po ang kaunaunahang story ko sa aking blog. and I thank Mr. Joemar Ancheta, Mike Juya and Kenjie Oya that through their works I was inspired to make my own story and give entertainment to our fellows who also belongs in third sex.

I humbly apologize if meron man akong mga kamalian or typographical errors sa aking bagong akda or may mga wrong grammars din minsan, paumanhin po intindihin niyo nalang po ako hehehe. please don't hesitate to leave your comments after reading the story and if you have suggestions and correction feel free to message me(jenysis.aposaga90@gmail.com)

open din po ako sa constractive criticism atleast ma-aware niyo po ako if may mga mali ako. salamat po.


DISCLAIMER: This story is work of fiction. any resemblance to any person, place, or written works are purely coincedental. the author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rigths are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.


                                           

                                                    A Love In An Island

                                                                   By: Jenysis Aposaga

Chapter 25

Evo (POV)

Nasa hospital na ako ng magising, wala akong ibang inisip kundi si Francis. Babangon sana ako ngunit maraming parte ng katawan ko ay nababalot ng benda. Nakakabit din yung dextrose sa kamay ko.

"Wag ka munang gumalaw anak, sariwa pa ang mga sugat mo"-Si Daddy.

"Dad?, where's Francis, how is he Dad?" nagpapanic kong tanong. Gusto kong malaman ang kalagayan niya.

"Son? siya ay-----"

"Thanks God Evo you are fine. kanina ko lang nalaman ang nangyari kaya I rushed immediately here"-si Bianca. hindi man lamang kumatok.

"Dad?.." balik kong tanong kay Daddy. Hindi ko na nagawa pang pansinin si Bianca.

"It's not the right time for me to tell his situation son. you need to regain your strenght. Iha?, aalis muna ako ikaw na muna bahala kay Evo ok?"

"Don't worry Tito , aalagaan ko si Evo"

"But Dad?.. gusto kong malaman ngayon" giit ko kay Daddy na ngayon ay nakatalikod upang lumabas sa kwarto.

"There's time for everything son." tanging nasabi niya at saka nagpatuloy sa paglalakad. Lalabas na sana si Daddy ng kwarto ng may kumatok sa pintuan. pinagbuksan niya ito, tatlong pulis ang bumungad sa amin.

"dito po ba naka confine si Mr. John Evo Thompson?" tanong ng isang pulis.

"Ako po yun, bakit po?" tanong ko.

"may warrant of arrest po kayo sa kasong attempted murder laban kay Mr. Francis Lopez"

"Teka?, just like Francis my son is also a victim here" bulalas ni Daddy.

"Sa korte na lamang po kayo maghain ng inyong depensa Sir, sa ngayon po ay naka hospital arrest po ang inyong anak. baynte kwatro oras po siya g babantayan ng mga police hanggang sa makalabas siya."

napaluha ako sa nalaman, ako ang dinidiin ngayon sa tangkang pagpatay kay Francis. Nanginginig ako sa

at nanghihina sa mga oras na iyon. gusto kong malaman ang kalagayan ni Francis, pano ko siya maaalagaan kung ako ang tinuturong suspect sa nangyari.

hindi, hindi maaaring ito ang maging dahilan para kami ay muling magkakahiwalay. Napaiyak ako sa inis at galit, hindi ko alam kung sino ang may pasimuno sa nangyari.

Francis(POV)

Walang hanggang kadiliman. ito yung sitwasyon ko ngayon, wala akong maalala kung bakit ako ganito, nakahiga, walang nakikita hindi ko rin maigalaw ang boung katawan ko. At ang pinakamahirap ay hindi  ak makapagsalita. Naririnig kong may mga tao ang labas masok sa lugar kung nasaan ako, minsan may humahawak sa kamay ko minsan naman mga iyak lamang ang naririnig ko.

"Anak?, magpakatatag ka, kailangan mong lumaban anak. Hindi ko kaya ang makitang naghihirap ka anak." boses ng isang babae, hindi ko siya kilala. minsan naririnig ko siyang may mga kausap din. Ang hirap ng sitwasyon ko, nasa gitna ako ng kadiliman at napapalibutan ng mga taong hindi ko kilala. ni hindi ko kilala kung sino ako. napapaiyak ako ng tahimik, alam kong nakikita nila ang mga luhang umaagos sa aking matagal ng nakapikit na mata.

"He could somehow regain his conciousness if he undergo some major operation in his brain. but Mrs. Lopez we don't have enough equipments here in our country. I know a hospital in the state which practise such operation I'll contact them to arrange your Son's trip that is if you are willing to bring him there" boses ng isang lalaki.

"Yes doc, Me and my family is more than willing to take the risk to save my Son's life" sagot nung babae na laging nagbabantay sa akin.

Dumaan ang mga araw na ako ay nasa ganoong sitwasyon parin. naririnig ko lamang ang mga paguusap nila ngunit hindi ko sila nakikita. marami ang dumadalaw sa akin kaso wala akong matandaan na kilala ko sila. isang araw ay naramdaman kong binuhat ako at nilipat sa isang kamang gumagalaw, palagay ko'y dadalhin ako sa malayong lugar. may itinurok sila sa akin dahil nakatulog ako ng mahaba.

Hindi ko alam kung ano na ang pinagagawa nila sa aking katawan. ilang araw lang ang lumipas ng dumating ako sa bagong hospital na nilipatan sa akin ay muli akong tinurukan ng gamot para makatulog ako.

Parang naglakbay ang aking kaluluwa sa kawalan, hindi ko alam kung buhay pa ba ako o patay.

Hindi ko alam kung gaano kahaba ang aking pagtulog, oras,araw, linggo o buwan ba bago ako nagising muli hindi ko alam.

Isang umaga ay nagulat ako ng makaramdam ako ng kati sa batok ko, gumalaw ang kanang kamay ko para kamutin ito.

"Oh my God! thank you Lord, hon?, naigagalaw na ni Francis ang mga kamay niya" bulalas ng babae.

"Salamat naman kung ganun, keep on fighting Son, we're just here for you" sabi ng lalaki.

Sinuri ako ng doktor. Maraming test ang ginawa sa akin bago paman siya nakapag explain sa mga nagbabantay sa akin.

"Your Son's body is accepting the medication positively, be thankful for that successfull operation. He may wake up any moment from now"

"Thank you so much Doc. You dont know how happy we are now. thank you so much" maluha luhang sabi ng babae.

Muli akong nakatulog, Kinabukasan napasigaw ako sa napakaliwanag at nasisilaw ako sa liwanag. Narinig kong nagpanic Muli akong nakatulog, Kinabukasan napasigaw ako sa napakaliwanag at nasisilaw ako sa liwanag. Narinig kong nagpanic ang babaeng nagbabantay sa akin, agad na dumating ang isang doctor at nurse. sinuri nila ulit ako. inilawan ng doctor ang mata ko, medyo masakit parin ang mata ko na parang konektado sa utak ko yung sakit. Hindi naglaon ay parang nasasanay rin ang mga mata ko sa liwanag, may naaninag narin ako ng paunti unti ngunit parang mga anino parin sila sa pananaw ko.

"How is he Doc?" tanong ng babae.

"You dont have to worry Ma'am its normal, his eyes is gaining vissions slowly and its somewhat painful for him because he was in the dark for a longer time"

Tinurukan uli ako ng pampatulog ng nurse, muling naglakbay ang aking balintataw sa aking panaginip. Kinubakasan nagising ako, mas nakikita ko na sila ng malinaw ngayon. Mahimbing ang tulog ng babaeng nagbabantay sa akin ng magising ako. marahil ay napuyat sa pagbabantay sa akin. Tinitigan ko ng mabuti ang babae, nasa mid 30's o 40 kung tignan siya. Maganda siya kahit may edad na halatang sophisticated siyang babae. Nahinto lamang ako sa pagmamasid sa kanya ng may bumukas sa pinto, isang lalaki na sa tansya ko ay mag kasing edad lang din ng babaeng nagbabantay sakin. May pagkain siyang dala, nakita niya akong nakatingin sa kanya.

"Son?" tawag niya sa akin. hindi ko siya makilala o maa-identify manlang. kumunot ang noo ko.

"Nakikita mo ba ako Son?" muli niyang tanong sa akin. mas lumapit ito ng konte sa akin, tumango ako.

Nagising ang babae, nagkatinginan silang dalawa.

"Anak? francis? nakakakita kana? " tanong ng babae sakin. hinawakan niya ako sa aking mukha.

" Sino kayo? , anong nangyari sa akin?" tanong ko sa kanila.

Hindi sila nakapagsalita agad. Napaiyak ang babae sa nasabi ko, niyakap niya ako. Tinawag ng lalaki ang doktor na agad namang dumating.

"He has an amnesia, almost 100% of his memory lost. I can't promise you when will be the exact time he would regain his memory. but if you help him remember it maybe he'll recover from it the soonest"

Isang buwan pa ang itinagal ko sa hospital bago ako tuluyang dinis-charge. Napag alaman kong nasa ibang bansa pala ako, Nasa airport kami ngayon at hinihintay ang aming flight pauwi ng pilipinas.

" Maaalala mo rin lahat anak, ang mahalaga ay ligtas kna ngayon" Sabi ni Mommy sakin. hindi ko man siya naaalala bilang mommy ko pero alam at nararamdaman kong ina ko siya at ganun din si Daddy.

Tinatanong ko sa kanila kung anong nangyari sakin at bakit nagka amnesia ako. Sinabi nilang may nagtangka sa buhay ko, binigay din  sa akin ni Mommy yung larawan ng suspek na nagtangka sa buhay ko.

Hindi ko alam kung bakit ganun nalang ang nararamdaman ko sa tuwing tinititigan ko ang mukhang nasa larawan, parang ang bigat ng pakiramdam ko tuwing nakikita ko yung mukhang yun.

Agad nila akong pinagpahinga ng dumating kami sa bahay dito sa pilipinas. Nagulat lang ako ng paglapag namin sa airport kanina ay halos mapuno ang arrival area ng mga press, di ko halos maisip na ganun ako kasikat dito. Marami akong gustong malaman sa pagkatao ko ngunit sa kalagayan ko ngayon ay halos imposible pang masagot iyon. wala masyadong sinasabi ang pamilya ko tungkol sa aking nakaraan maliban sa taong nagtangka sa buhay ko.

Lagi ding sumasakit ang ulo ko kaya halos araw araw parin akong pinupuntahan ng aming family doctor, magiisang buwan narin ako dito sa bahay ngunit ni minsan hindi ko nagawang lumabas. may mga bumibisita din sa akin na malapit ko daw na kaibigan ngunit hindi ko sila makausap masyado dahil lahat ng sinasabi nila ay hindi ko maalala. Iba din yung nararamdaman ko sa isang kaibigan ko daw na dumalaw sakin na nagngangalang Bianca. hindi ko alam bakit may kakaibang pakiramdam ako sa pagkatao niya, taliwas sa sinasabi niyang malapit ko siyang kaibigan. lagi siya sa bahay kahit buntis ito Dinadalaw din ako ng isang lalaki, Kevin daw ang pangalan, napakabait nito sa akin. palagay ko ay nasa training ito sa isang military. Hindi nga rin ako nakakapagusap ng maayos sa kanya kaya nagkukwento na lamang siya sa mga bagay na pinagsamahan namin.

Ngunit isang bagay lamang ang gusto kong paniwalaaan, lahat sila tinutumbok na yung tao daw sa larawan na binigay ni Mommy ang totoong nagtangka ng buhay ko.

Nagkaroon ng maraming hearing tungkol sa kaso ko, ngunit ni isa sa mga hearing na iyon ay hindi ako nakasama. Ayaw akong isama nila Mommy, ngunit gusto kong makita sa personal ang suspek. Alam kong may mga bagay na hindi lubos sinasabi sa akin ng mga taong nasa paligid ko.

Gusto ko mismong malaman ang katotohanan at hindi umaasa sa mga kwento, hindi ko alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko. pinilit ko si Mommy, nagmakaawa akong isama ako sa hearing at makita at mapakinggan ang totoong nangyari.

"Ok, sa isang kondisyon. Sa likod ka pumwesto at ayaw kong lumapit ka sa suspek. para sa kaligtasan m ito anak kaya dapat ibigay mo ang kooperasyon mo"

itutuloy........